Τα έχει όλα: μια συνολική αποτίμηση της ψυχοσύνθεσης (ενοχές, ηττοπάθεια, εκρήξεις) ενός ιδιαίτερου παιδιού που επιβίωσε και τώρα ετοιμάζεται να πεθάνει σαν πρόβατο που θυσιάζεται, νομίζοντας πως πρέπει ν’ ακολουθήσει τα βήματα ενός πολύπλοκου σχεδίου με τον ίδιο ως εξιλαστήριο θύμα. Μια παρατεταμένη μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του κακού και του καλού. Τέλος, μια αναδρομή στην τραυματική απώλεια των γονιών του, που οδηγεί στην κατανόηση περίεργων κινήσεων μέσα στο σχολείο Χόγκγουαρτς και ασυναίσθητων πράξεων του μικρού μάγου.

Το ερωτικό ξύπνημα του Πότερ έρχεται σε δεύτερη μοίρα, καθώς το καθήκον του είναι δυσβάσταχτο: οφείλει να σκοτώσει τον Βόλντεμορτ, με τον οποίο έχει μεταφυσική σχέση, λες κι ένα μέρος του ερπετοειδούς Φορέα του Θανάτου βρίσκεται σφηνωμένο στην ψυχή του Πότερ (εξηγείται κι αυτό στην ταινία). Μετά από ένα διερευνητικό, αργό ξεκίνημα, το δεύτερο μέρος των Κλήρων του Θανάτου παίρνει σοβαρή τροπή κι επιταχύνει, προσαρμόζοντας τον τόνο στον τίτλο αλλά και στη συσσωρευμένη καταχνιά που απορρέει από τόσες συνέχειες με μυστηριώδεις εκκρεμότητες και μεγαλόσχημες απειλές.

Εκτός απ’ τη σκηνογραφία, που κι εδώ δημιουργεί την αλάνθαστη potterish και british ατμόσφαιρα που ενώνει μια σειρά με σκηνοθετική ρευστότητα και πολλές αλλαγές στο ύφος, η ταινία ανήκει όχι στον Ράντκλιφ και τα φιλαράκια του (που πάνω-κάτω γνωρίζουμε πως θα κυνηγήσουν το Κακό με αλληλεγγύη και αναπόφευκτο φόβο), ούτε στον Βόλντεμορτ, μια και ο Ρέιφ Φάινς είναι επαναλαμβανόμενα χαιρέκακος και απερίφραστα μοχθηρός, αλλά, έκπληξη, στον Σέβερους. Ο Άλαν Ρίκμαν έχει μια αρχική σκηνή που υποβάλλει τους μαθητές με βαθύφωνη εκφορά και ψαρωτικές παύσεις και συνεχίζει ως κλειδί της κρυφής υπόθεσης με τις ελικοειδείς αποκαλύψεις, με μια λυρική αντεπίθεση, που ανατρέπει την εντύπωση που έδινε μέχρι τώρα.

Οι υπόλοιποι μεγάλοι ηθοποιοί που έχουμε δει κατά καιρούς διατηρούν το μαχητικό τους πνεύμα, αλλά η εμφάνισή τους είναι διακοσμητική, εκτός απ’ του Ντάμπλντορ, ο οποίος χρησιμεύει περισσότερο κάνοντας χρήση του ηγετικού του παραστήματος - ο Μάικλ Γκάμπον, καίριος και λιτός όπως πάντα. Μερικά από τα εφέ στη μάχη δεν πείθουν καθόλου, ωστόσο η σκηνή με τον Χάρι στην ενδιάμεση διάσταση αποκτά μια απόκοσμη και γαλήνια ποιότητα, δηλωτική της στοχαστικής προέκτασης του ώριμου επιλόγου.

Συνολικά, μια ταιριαστή αυλαία για μια σειρά που ενώ ξεκίνησε ως απλή διασκέδαση, πύκνωσε σταδιακά τα νοήματά της, περπατώντας αγκαζέ με τον Πότερ στην εφηβεία και τη νεότητά του, και απέκτησε οντότητα στην κατηγορία της ψυχαγωγικής φαντασίας με προβληματισμό.