Ο Παλαιστίνιος Ελία Σουλεϊμάν επιστρατεύει το ακίνητο πρόσωπό του με την απουσία έκφρασης μπροστά στη δυστυχία που παραπέμπει σε κράμα του αγέλαστου Μπάστερ Κίτον με την ξερή μωρουδίστικη φάτσα του Χάρι Λάνγκτον. Ο βωβός κινηματογράφος είναι το καύσιμό του, και το στυλ του θεματικού παραλογισμού με τις μεγάλες λήψεις αλά Ζακ Τατί βγάζει τον πόνο μέσα από τις παρατεταμένες κωμικές καταστάσεις.

Η ταινία, φυσική κι εξίσου πικρή συνέχεια της πιο μεστής και ποιητικής Θεϊκής Παρέμβασης, είναι εμπνευσμένη από τα προσωπικά ημερολόγια του πατέρα του, που ξεκινούν το 1948 όταν αυτός ήταν αντιστασιακός μαχητής, και από τα γράμματα της μητέρας του σε μέλη της οικογένειας που είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν τη χώρα μέχρι εκείνη τη στιγμή . Σε συνδυασμό με τις προσωπικές αναμνήσεις του σκηνοθέτη από αυτούς και με αυτούς , η ταινία προσπαθεί να περιγράψει την καθημερινή ζωή αυτών των Παλαιστινίων που παρέμειναν και στιγματίστηκαν με την ετικέτα του «Israeli-Arab», ζώντας ως μειοψηφία στην ίδια τους την πατρίδα.