Επί χρόνια ο Μελ Γκίμπσον ονειρευόταν την ιδανική αφήγηση της περίπτωσης του Τζέιμς Μάρεϊ, Σκωτσέζου φιλολόγου που στις αρχές του 20ού αιώνα ανέλαβε να συντάξει το περίφημο Λεξικό της Οξφόρδης.

 

Έφερε σκηνοθέτη της προτίμησής του, το Φαρχάντ Σαφίνια, προσέλκυσε δυνατούς ηθοποιούς, με τον Σον Πεν να ενσαρκώνει έναν Αμερικανό γιατρό που καταδικάστηκε για φόνο και κλείστηκε σε άσυλο όταν άρχισε να πάσχει από σοβαρές μανίες καταδίωξης, και είδε το όραμά του να γκρεμίζεται όταν συγκρούστηκε με την εταιρεία παραγωγής σε μερικά κρίσιμα γι' αυτόν θέματα, όπως οι τοποθεσίες γυρισμάτων και οι προϋπολογισμός ‒ ο Σαφίνια υπογράφει με ψευδώνυμο και ο Γκίμπσον έσυρε τη Voltage στα δικαστήρια, αλλά δεν δικαιώθηκε από ένα σημείο κι έπειτα. Δεν νομίζω πως το πρόβλημα βρίσκεται στο αν μερικές σκηνές γυρίστηκαν στο κολέγιο Trinity αντί στην αυθεντική Οξφόρδη.

 

Η παράλληλη ιστορία του ταπεινού και φιλότιμου Μάρεϊ που συγκρούεται με το δυσκοίλιο Βυζάντιο των αρχόντων των αγγλικών γραμμάτων, με εκείνη του ιδιοφυούς τρελού που χάνει τα λογικά του, αλλά ως διά μαγείας και εντελώς εθελοντικά βοηθά ανυπολόγιστα το προβληματικό υπερσύγγραμμα συμπίπτουν με υπερβάλλουσα πρόθεση και επίπεδη έκφραση, ειδικά σε σύγκριση με το πολύ συγγενές Ένας υπέροχος άνθρωπος του Ρον Χάουαρντ.

 

Η πίστη του Τζέιμς Μάρεϊ στον Θεό και στο θαύμα που χρειάζεται για την ολοκλήρωση ενός μεγαλειώδους έργου, γεμάτου εμπόδια και δοκιμασίες, εξηγεί εν μέρει τον ενθουσιασμό του Γκίμπσον για το story.