Από τα παραδείγματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος στην ατέλειωτη κουβέντα του «δεν τα κάνουν όπως τότε», ο Πεταλούδας του 1973 ίσως να μην έχει την ίδια απήχηση στο κοινό με αυτή που είχε τότε, όμως πιθανότατα να μην φταίει αυτός.

 

Γυρισμένος στη δεκαετία που οι δημιουργοί αποφάσισαν να τεστάρουν τα όρια του κοινού και των κινηματογραφικών ειδών, μπορεί να μοιάζει σήμερα μακρόσυρτος και αμετροεπής, ίσως να έμοιαζε και τότε έτσι, μέσα όμως στην εκτεταμένη του αφήγηση και τα εντυπωσιακά του πανοραμικά πλάνα καταφέρνει να μην περιγράψει απλά μια απόδραση (όπως κάνει για παράδειγμα το ριμέικ) αλλά να αναζητήσει τις ρίζες της ανάγκης του ατόμου για την ελευθερία και να στοχαστεί πάνω σε φυσικές και πνευματικές φυλακές.

 

Λίγες ταινίες μπορούν να υπερηφανεύονται πως αναζήτησαν με πάθος κάτι τέτοιο, με τον Σάφνερ να είναι τυχερός που στα πρόσωπα των Χόφμαν και Μακ Κουίν μπόρεσε να αιχμαλωτίσει αυτά τα συναισθήματα και να παρουσιάσει μια χορταστική, συγκινητική, ακόμη και ένοχα μελοδραματική, παλιάς κοπής περιπέτεια.