Οι Αόρατες, αν και με χώρα παραγωγής τη Γαλλία, θα μπορούσαν να συγκαταλέγονται στις καλές στιγμές του Κεν Λόουτς, δηλαδή όταν μπορούσε να αναμειγνύει σωστά την αμεσότητα του μηνύματός του και την ομαλότητα της κινηματογραφικής αφήγησης με το χιούμορ που ο δημιουργός οφείλει να βρίσκει ακόμα και στις δυσκολότερες καταστάσεις.

 

Το τελευταίο είναι εμφανές πως ήταν προτεραιότητα για τον Λουί-Ζιλιέν Πετί που βρήκε έμπνευση στο ντοκιμαντέρ της συναδέλφου του Κλερ Λαζενί για τις άστεγες γυναίκες της Γαλλίας, βλέποντας στο περιεχόμενό του πρόσωπα που μπορούσαν να αστειευτούν με την κατάστασή τους και να βγάζουν μια νότα αισιοδοξίας για το μέλλον τους.

 

Η ταινία που προέκυψε βασίζεται στη λογική ότι οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν σταματούν να προσπαθούν όταν τελειώσει το ωράριό τους, αλλά βρίσκουν τρόπους ώστε να προεκτείνουν τη δουλειά τους πέρα από τους τύπους και τις πολιτικές του τίτλου που έχουν.

 

Ο Πετί βάζει στο καστ του ηθοποιούς πλάι σε πραγματικές άστεγες, δημιουργεί μια φιλμική πραγματικότητα που δεν απέχει πολύ από αυτή του έξω κόσμου και μοιράζει απλόχερα γέλια και συναίσθημα – και αν το παρακάνει σε στιγμές, το ίδιο το θέμα τού δίνει συγχωροχάρτι.