Η επίδραση που μπορεί να έχει ένας εκπαιδευτικός σε μια υποβαθμισμένη περιοχή είναι ένα θέμα που έχει διερευνηθεί πολλές φορές στο σινεμά, ενώ, πιο συγκεκριμένα, για την περίπτωση που το αντικείμενο διδασκαλίας είναι η μουσική, υπάρχουν παραδείγματα, όπως το Μια τρυφερή σχέση του 1999 με τη Μέριλ Στριπ (σε σκηνοθεσία Γουές Κρέιβεν!). Από αυτή την άποψη, η παρούσα ιστορία που διαδραματίζεται στο Σάο Πάουλο της Βραζιλίας δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, υπάρχουν όμως στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει. Η κάμερα εισχωρεί στις φαβέλες και δεν διστάζει να δείξει στιγμές της μίζερης καθημερινότητας κατά την οποία παρατημένα παιδιά προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, αντί να βολευτεί στην ιδέα μόνο της φτωχογειτονιάς, αντιπαραβάλλοντας μάλιστα αυτές τις εικόνες με τον κόσμο του πρωταγωνιστή, που πρωταρχικός του στόχος ήταν να μπει σε μια ελιτίστικη ορχήστρα. Η μουσική προφανώς θριαμβεύει και ενώνει αυτούς τους δύο διαφορετικούς κόσμους, αφήνοντας πίσω της τη γλυκιά αίσθηση ανθρωπιάς που περιμένει κάποιος από τέτοιου είδους φιλμ και τη μεστή, ήρεμη ερμηνεία του πρωταγωνιστή Λάζαρο Ράμος.