Η Λουκία Ρικάκη έχει δυο σημαντικές ικανότητες: να ανακαλύπτει θέματα που εμπεριέχουν δύναμη και ξεδιπλώνονται δραματικά και να διεισδύει με άνεση στην ανθρώπινη ψυχή, και ειδικά στα παιδιά, στα οποία «βγάζει κάμερα», όπως λέει ένας μαθητής, και τα αφήνει να συνθέσουν τη σκέψη τους, αντί να βγάλει γλώσσα και αναγκαστικά, να τα ανακρίνει. Το ντοκιμαντέρ της Όνειρα σε άλλη γλώσσα, που επικεντρώνεται στο πρότυπο σχολείο της Φανερωμένης, φιλόδοξο και πετυχημένο πρόγραμμα του κυπριακού υπουργείου Παιδείας, είναι μια ματιά στον ετερόκλητο μικρόκοσμο που εξισώνει τη διαφορετική καταγωγή με την ιδιαίτερη κουλτούρα.

Το σχολείο αυτό είναι μια νέα πατρίδα στις παρυφές μια ακόμη διαχωρισμένης πρωτεύουσας, της Λευκωσίας, μια πρόκληση για διδάσκοντες και μαθητές που λειτουργεί ως χώρος διαλόγου και γνώσης. Τα παιδιά μιλούν για τα πάντα, από τις κοινωνικές συνθήκες ως τη θρησκεία και τον θάνατο. Μέσα στην θεωρητική ατυχία της μετακίνησής τους σε μιαν άλλη χώρα έχουν την τύχη να βρουν μια εκπαιδευτική αγκαλιά που δεν τα μεταχειρίζεται σαν ξένα. Η Ρικάκη τα τοποθετεί στον χώρο που κινούνται κι έτσι το ντοκιμαντέρ της δεν είναι απλά η καταγραφή μιας περίπτωσης, αλλά μια ταινία άξια παρακολούθησης.