Η ταινία τοποθετείται σε δύο εποχές: στο σημερινό Λονδίνο και σε μια μελλοντική φανταστική εποχή, ένα παράλληλο σύμπαν του σήμερα που λέγεται Meanwhile City. Στην πόλη αυτή όλοι πιστεύουν σε μια θρησκεία και ο Τζόναθαν Πριστ είναι ένας μασκοφόρος εκδικητής, που προσπαθεί να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να πέσουν στα δίχτυα αιρέσεων. Στο σύγχρονο Λονδίνο, κεντρικοί ήρωες είναι τρεις άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, ασχολίας και φύλου, που οι ιστορίες τους διασταυρώνονται με αυτήν του εκδικητή.

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Τζέραλντ ΜακΜόροου συνθέτει ένα μωσαϊκό με διαφορετικά υλικά, που κολλάνε σε ένα φινάλε που εκβιάζει ελαφρώς την υπομονή αλλά δεν την κατακτάει με ευκολία και κινηματογραφική δεινότητα. Το άρτιο στήσιμο της παραγωγής οφείλεται μάλλον στο αφεντικό Τζέρεμι Τόμας, τον άνθρωπο που οργάνωσε τα έπη του Μπερτολούτσι, και οι κακοτοπιές θα πρέπει να χρεωθούν στην υπέρμετρη φιλοδοξία του ΜακΜόροου, που θέλει να μιλήσει για πολλά και τίποτε μαζί. Ο Ράιαν Φίλιπι δεν έχει σπουδαίο ρόλο στο κομμάτι της ταινίας που υποκύπτει στα δανεισμένα του τραύματα - το σκοτεινό μέλλον θυμίζει από το Μάτριξ μέχρι τοV for Vendettaκαι τον Μπάτμαν και όλες τις παρόμοιες επιστημονικές, πεσιμιστικές φαντασίες περί αντίστασης κατά της καταπιεστικής Αρχής από το μοναχικό και καλό μασκοφόρο εκδικητή. Οι σύγχρονες ιστορίες καθορίζονται από συναισθηματικά κλισέ και αφηγηματική δυσκοιλιότητα. Η Έυα Γκριν στο ρόλο της αυτοκτονικής καλλιτέχνιδος ερμηνεύει με την πειθώ του Βατερλό, και ο Σαμ Ράιλι, ως νέος αισθηματίας, είναι μεν ευαίσθητος αλλά χάνει σε διάρκεια - δεν φταίει αυτός. Ενώ οι Παράλληλοι Κόσμοι ξεκινάνε με υποσχέσεις υπονόμευσης, συμμορφώνονται σε κάτι που δεν φαίνεται καθαρά, μιλάνε φιλοσοφικά για πράγματα που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω ευκρινώς και καταλήγουν σε μια εντύπωση εξετάσεων για κάποιο διακοσμητικό αριστείο, με γνωστό θέμα και ανοιχτά βιβλία. Ένα ανιαρό συνονθύλευμα.