Ο Πόλεμος εκτός προγράμματος είναι η φυσική προέκταση του The thick of it, μιας εφευρετικής τηλεοπτικής σειράς στη φλέβα της θεματικά ακραίας, νευρώδους αγγλικής σάτιρας. Στόχος της ταινίας είναι η ανίερη συμμαχία ΗΠΑ και Βρετανίας στον πρόσφατο πόλεμο του Ιράκ, το παιχνίδι της κολοκυθιάς που προηγήθηκε της εισβολής, και η κλιμάκωση της επικοινωνίας που επικύρωνε κίβδηλες αφορμές για το από κοινού «ντου» των στρατιωτικών δυνάμεων. Ο Ιανούτσι εμπνέεται από τους ανθρώπους του Προέδρου - στην προκείμενη περίπτωση από κάποιους από τους επιτελείς του Άγγλου πρωθυπουργού και γραμματείς που έτυχε να βρεθούν στον δρόμο των εξελίξεων.

Η πέτρα της ανακατωσούρας είναι ένας ρουτινιάρης, μάλλον άβουλος βουλευτής, ο Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Ανάπτυξης Σάιμον Φόστερ, ο οποίος, από άγνοια και κακό υπολογισμό, δημιουργεί σάλο όταν κάνει μια άσχετη, περίεργη δήλωση για τον πόλεμο, χαρακτηρίζοντάς τον εκτός προγράμματος. Ενώ διατείνεται πως μπήκε στην πολιτική για να υπηρετήσει τον πολίτη και την ειρήνη, έχει παρερμηνευτεί σε τέτοιο βαθμό που τα media τον κυνηγούν για περαιτέρω δηλώσεις και καλείται στην Ουάσινγκτον για να παραστεί σε συμβούλια - τουλάχιστον έτσι νομίζει. Το δεξί χέρι του πρωθυπουργού, ο Σκοτσέζος Μάλκολμ, που βρίζει σαν βαρκάρης και προσβάλλει τους πάντες, τον επαναφέρει στην τάξη με απειλές και ταξιδεύει μαζί του για να υποστηρίξει την επίσημη γραμμή. Στην αμερικανική πρωτεύουσα το παρασκήνιο οργιάζει και ανάμεσα στους επαγγελματίες πολιτικούς που συνεδριάζουν και σχεδιάζουν μνημόνια πρωταγωνιστεί και ένας στρατηγός που δεν θέλει τον πόλεμο, ο Τζέιμς Γκαντολφίνι σε δαιμονιώδη φόρμα.

Ο βοηθός του Σάιμον, ένα νέο παιδί με λιποβαρές εκτόπισμα και άνισες ιδέες, πλευρίζει μια γραμματέα που έχει εκπονήσει μια έρευνα εναντίον της επικείμενης σύρραξης, σκεπτόμενος πως ίσως θα κάνει ένα καλό βήμα για να εξουδετερώσει τον επικεφαλής των Δημοσίων Σχέσεων, τον Μάλκολμ. Η ταινία αποτελείται από συνεχείς και ασταμάτητους διαλόγους, στοχοποιώντας ανθρώπους που αντικαθιστούν την ώριμη σκέψη με ελάχιστα ψύχραιμη λογόρροια. Κυριαρχούνται από το άγχος της λάθος διατύπωσης, τη γραφειοκρατική πίστη πως η πολιτική είναι το σύνολο των εγγράφων και των συσκέψεων μιας αρμαθιάς υπαλλήλων σε υψηλές θέσεις και πως με τη συστηματική παρασκηνιακή πίεση, γνωστή και ως lobbying, θα κατορθώσουν να επιβάλλουν τις θέσεις τους. Ο Ιανούτσι δεν διαθέτει κινηματογραφικό όραμα, δεν είναι Κιούμπρικ.

Με αυτό το φιλμ κάνει έξοχη τηλεόραση μεγάλης διάρκειας, εικονοποιώντας με ακρίβεια αριστοτεχνικά γραμμένους διαλόγους, με χαρακτήρες που, ανεξάρτητα από το αν είναι βασισμένοι σε αληθινά πρόσωπα (εμείς που δεν βιώνουμε την πολιτική πραγματικότητα της Βρετανίας δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα πρόσωπα πίσω από τα ονόματα), αναπαριστούν την τρέλα των καταστάσεων, την τοποθετούν στην τρέλα του πολέμου και γεννούν μια πολιτική φαντασία που δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα. Αν και οι βρισιές είναι υπερβολικά έξυπνες για πολιτικούς και η εξυπνάδα υπερβολικά συχνή για παραδοσιακά ξύλινους εκφραστές της κυβερνητικής ορθοδοξίας, δεν μπορούμε παρά να χαζέψουμε μπροστά στη σύνθεση της παρανοϊκής πραγματικότητας που λαμβάνει βαριές αποφάσεις με μεγάλη απόφαση και μικρό κόστος. Όπως λέει και ο Μάλκολμ ο τρομερός στον Σάιμον, «ο πρωθυπουργός σε απέλυσε για έναν τοίχο, δεν έχει σημασία που δεν μου το είπε ποτέ, είναι ωστόσο αληθινό γεγονός».