Ο Νικίτα Μιχάλκοφ αφιερώνει την καλύτερη ταινία του σε αυτούς που κάηκαν από τον ήλιο της επανάστασης. Ο Ψεύτης Ήλιοςδεν πιάνεται από πουθενά, είναι μια ταινία όνειρο, υποδειγματικής δομής και διευθέτησης χαρακτήρων με βάση την πολιτική και κοινωνική τους καταγωγή. Συνυπάρχουν οι προδότες και οι ευνοημένοι, οι ανήσυχοι και οι βολεμένοι, η υποκρισία με την ειλικρίνεια, η πολιτική με τον έρωτα, η οικογενειακή αγάπη με τις βρώμικες συμμαχίες, το σφιχτό σύστημα και η αισιοδοξία της εξοχής, ο Τσέχοφ με τον Μπέργκμαν και τον Μιχάλκοφ φυσικά. Οι συγκρούσεις είναι δημιουργικές και ο (εθνικιστής) Μιχάλκοφ, λάτρης της υπερβολής και της αντίθεσης, τις ενορχηστρώνει σε ένα μωσαϊκό ανθρώπων και τάσεων, με ιστορικό υπόβαθρο. Όσκαρ και Ειδικό Βραβείο στις Κάννες το 1994. Μεγάλη ταινία, «ρωσική» μέχρι τέλους, πανανθρώπινη ωστόσο.