Σε μια επικών διαστάσεων αναζήτηση ταυτότητας κάπου στην Άγρια Δύση του σήμερα, ο ήρωάς μας, που αρχικά το μόνο που θέλει είναι να αφομοιωθεί και για τον λόγο αυτό προσποιείται πως είναι ένας ατρόμητος θρύλος, χρίζεται σερίφης της πόλης και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τους ιδιόρρυθμους και αρχικά διόλου φιλικούς κατοίκους, αλλά και να λύσει το πρόβλημα του νερού της πόλης, καθώς, όπως φαίνεται, πολύ σύντομα θα μείνει δίχως στάλα νερό. Στο πλευρό του μια ελκυστική θηλυκή σαύρα, η μόνη του σύμμαχος εναντίον μιας πονηρής γέρικης χελώνας που είναι κάτι σαν ισόβιος δήμαρχος κι ενός φονικού κροταλία με ουρά-πολυβόλο που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα.

Ο Τζόνι Ντεπ είναι ο Ράνγκο (μια ονοματική παραλλαγή του Ρίνγκο, του πιστολέρο της Άγριας Δύσης και, τυχαία, μιας μεξικάνικης τοποθεσίας) και καταφέρνει να δώσει το έναυσμα για ένα τρελαμένο κινούμενο σχέδιο, με επίκεντρο έναν χαμαιλέοντα που τιμάει την καταγωγή του, έχοντας υποκριτικές φιλοδοξίες και τάσεις απορρόφησης στο περιβάλλον του - πράγμα δύσκολο, καθώς όλοι περιμένουν κάτι παραπάνω από παραμύθια. Η ταινία, πρώτο animation της Industrial Light and Magic, παίζει με το είδος και το υπηρετεί ταυτόχρονα, χωρίς να καίγεται για την ακρίβεια της πορείας της, διαθέτοντας, ωστόσο, το ταλέντο ως πυξίδα.

Θα αναγνωρίσετε πολλές αναφορές μέσα σε αυτήν, από το Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας, με μια σκηνή που λες και είναι βγαλμένη από το σύμπαν του Τόμπσον και του Γκίλιαμ, μέχρι το ύφος του Μορικόνε και του El Mariachi στη μουσική, αλλά και το Τσάιναταουν, καθώς η σκευωρία με το νερό φέρνει στον νου το έπος του Πολάνσκι και τις επιπλοκές του. Βασικά, πρόκειται για ένα διασκεδαστικό γουέστερν με σαύρες, φίδια, πουλιά και τρωκτικά, ενσωματωμένα στη σκηνογραφία του Μαρκ Μακρίρι, αχώριστου συνεργάτη του σκηνοθέτη Γκορ Βερμπίνσκι, με δυνατές φωνητικές ερμηνείες από τον Νεντ Μπίτι και τον Μπιλ Νάι, και, κυρίως, τον Ντεπ σε κέφια: κοιτάζεις τον Ράνγκο και βλέπεις τον ηθοποιό/παιδί και την ασυγκράτητη διάθεσή του για ακραίο μασκάρεμα και δημιουργικό καμποτινισμό.