Η αδυναμία του να ξεπεράσει τον χαμό των γονιών του σε αυτοκινητικό δυστύχημα τον ωθεί σ’ ένα διαρκές φλερτ με τον θάνατο, καθώς έχει αναπτύξει μια ιδιόμορφη σχέση με το φάντασμα ενός Γιαπωνέζου καμικάζι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η αγαπημένη του συνήθεια είναι να παρευρίσκεται σε κηδείες ανθρώπων που ουδέποτε γνώριζε. Σε κάποια από αυτές τις κηδείες θα γνωρίσει την Άναμπελ, μια πρόσχαρη κοπέλα με πανέμορφο χαμόγελο και λεπτούς τρόπους, η οποία μοιάζει να είναι το ακριβώς αντίθετό του. Μια δυνατή φιλία θ’ αναπτυχθεί ανάμεσά τους, η οποία σύντομα θα εξελιχθεί σε παθιασμένο έρωτα. Έναν έρωτα με -φαινομενικά- προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξεως ωστόσο, καθώς η Άναμπελ πάσχει από μια ανίατη ασθένεια...

 

Μετά το μαχητικό Milk, ο Γκας Βαν Σαντ επιλέγει μια γλυκόπικρη, μινόρε ιστορία (άλλωστε, ο Αμερικανός σκηνοθέτης εναλλάσσει τις ανεξάρτητες με τις πιο εμπορικές του ταινίες, πετυχαίνοντας όσμωση στο στυλ και των δυο). Περισσότερο απ’ την εφηβεία τον ενδιαφέρουν οι έφηβοι - οι περιπέτειές τους συμπίπτουν με την ηλικιακή τους μετάβαση, αλλά ο Βαν Σαντ παρατηρεί το angst τους από μέσα, σαν να είναι άχρονοι, αγέραστοι κι απέθαντοι. Λατρεύει τους νέους, γι’ αυτό κι αισθάνεται πως μπορεί να μιλάει για ένα θανατικό με την πιο ανεπαίσθητη ειρωνεία. Το αγόρι με την εμμονή στις κηδείες, η πάλλευκη ετοιμοθάνατη και το φιλικό φάντασμα: πρόκειται για μια σύνθεση που παραπέμπει σε ρομαντική νουβέλα με μια δόση προσποίησης, χαρακτηριστικό του Βαν Σαντ σε αρκετές του ταινίες.

 

Το Restless ασχολείται με τους τρόπους του Ίνοκ και της Άναμπελ, την όψη της μελαγχολίας τους, το απερίσκεπτο και ναρκισσιστικό τους φλερτ με τον θάνατο. Δεν είναι η πιο βαθιά ταινία του Βαν Σαντ, ωστόσο έρχεται κοντά τους και νιώθει το περιορισμένο εύρος τους, δεν τους περιγράφει απλώς. Φυσικά, βρίσκει την ομορφιά και την τονίζει. Με την ευαισθησία της σκηνοθεσίας του ανατάσσει το υλικό του. Εδώ το κατάφερε με το ποιητικότατο My οwn private Idaho, παραπέμποντας σε πίνακες του Piero della Francesca, με σολομούς που πηδούσαν στα ποτάμια, έχοντας τον υποκριτικά ανάπηρο Κιάνου Ριβς ως πρωταγωνιστή, δεν θα το πετύχει με πολύ πιο ταλαντούχους ηθοποιούς, όπως ο γιος του Ντένις Χόπερ, Χένρι, και η Μία Βασικόφσκα; Τον γνωρίζει καλά τον γαλήνιο ουμανισμό…