Αναρωτιέμαι τι διαφορά έχει μια πολιτικά στρατευμένη ταινία όπως αυτή, από μια απροκάλυπτα μελό ηθογραφία. Αμφότερες χειραγωγούν, φανατίζουν διαφορετικά κέντρα του εγκεφάλου και ισοπεδώνουν, εκτός αν η μαεστρία της φόρμας ακολουθεί λεπτότερες εκφάνσεις της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Το Σε ποιον ανήκει ο κόσμος δεν είναι παρά μια καταγγελία της πολιτικής καταπίεσης και της οικονομικής οδύνης στην οποία περιήλθε η Γερμανία πριν από την άνοδο του Χίτλερ. Ιδωμένη από τη σκοπιά του φτωχού και του ανέργου, έχει μια πλοκή-πρόσχημα και επιχειρεί να ανυψώσει το ηθικό με την μπρεχτική τεχνοτροπία, δηλαδή με το γνωστό παίξιμο των ηθοποιών, που δεν μπορεί ωστόσο να κρύψει μια αμήχανη ως μηδενική υποκριτική ικανότητα. Η σκηνοθετική ικανότητα του Βούλγαρου Ντούντοφ είναι ανάγλυφη στη σκηνή της αυτοκτονίας - μακράν η καλύτερη του έργου. Πολλές σεκάνς φαντάζουν κατασκευασμένες πάνω στη μουσική του θρυλικού συνθέτη Χανς  Άισλερ και με παρέπεμψαν σε ένα πραγματικό αριστούργημα της αβανγκάρντ του προπολεμικού κινηματογράφου, το Berlin, Die Sinfonie der Grosstadt του Βάλτερ Ρούτμαν από το 1927, ένα σπάνιο δείγμα συμφωνικού φιλμ, όπου πρωταγωνιστεί το Βερολίνο και ξεδιπλώνονται χωρίς λόγια οι κάτοικοι, η κοινωνική διαστρωμάτωση και το μητροπολιτικό τοπίο ως σημείο διασταύρωσης της τεχνολογίας με την ανθρώπινη γεωγραφία.