Παραλλαγή του Ρωμαίος και Ιουλιέτα με φόντο την Κρήτη, ήρωες δυο νέα παιδιά και σκιά μια βεντέτα που καλά κρατεί μεταξύ των βλοσυρών πατεράδων τους. Κι όσο άσβεστο είναι το μίσος, τόσο μεταφυσικός κι επίμονος είναι ο έρωτας της πλούσιας κόρης και του φτωχού νέου. Ο Στράτος Μαρκίδης έχει στον νου του έναν καθαρά κινηματογραφικό τρόπο για να αφηγηθεί γρήγορα και χωρίς περιστροφές την πυκνή πλοκή. Ένας καλοπροαίρετος θεατής θα δικαιολογούσε την παλιομοδίτικη ιστορία ως κάτι που θα μπορούσε να ισχύει ακόμη στις μέρες μας. Αντιπαραβάλλοντας τον αθεράπευτο ρομαντισμό της ταινίας στο εισαγωγικό, κρητικό αξίωμα «στο ξέσπασμα του φεγγαριού αυτός που θα γλιτώσει δεν θα είναι αυτός που αρνήθηκε στον έρωτα να δώσει», τα κλισέ, η μεγαλοστομία και οι διάλογοι παρασύρουν το σύνολο σε μια τυποποίηση αθεράπευτη και πρωτόλεια.