Γουέστερν ξέρετε τι σημαίνει. Σουκιγιάκι είναι ένα τυπικό φτηνό γιαπωνέζικο φαγητό, αποτελούμενο από μοσχαράκι που σιγομαγειρεύεται και σερβίρεται με λαχανικά. Ο Τζάνγκο είναι ο ομώνυμος ήρωας μιας ταινίας του Σέρτζιο Κορμπούτσι από το 1966, ο Φράνκο Νέρο δηλαδή, που φτάνει σε μια συνοριακή πόλη στο Μεξικό κουβαλώντας ένα φέρετρο και μπλέκει σε μια μονομαχία, προσπαθώντας να σώσει μια γυναίκα σε κίνδυνο. Η θρασύτατη αλλά επιτυχημένη τριπλέτα Sukiyaki Western Djangoείναι το έδαφος για να εξασκηθεί στο σημάδι ο ακάματος πιστολέρο σκηνοθέτης Τακάσι Μίκε, με τις ευλογίες του θαυμαστή του Ταραντίνο, ο οποίος πρωταγωνιστεί σε ένα χαρακτηριστικό ρόλο - όπου genre λατρεία κι ο Κουέντιν πρώτος.

Στην ταινία, η συμμορία Γκέντζι έρχεται αντιμέτωπη με τη συμμορία Χάικε, σε μια φτωχή ορεινή κωμόπολη, όπου μπορεί να είναι θαμμένος ένας μυθικός θησαυρός. Στην κωμόπολη εμφανίζεται ένας μοναχικός πιστολέρο, που κουβαλά ψυχικά τραύματα αλλά είναι άσος στο σημάδι. Όλοι αναρωτιούνται με ποια από τις δυο συμμορίες θα αποφασίσει να ενώσει τις δυνάμεις του. Βρώμικα κόλπα, προδοσία, επιθυμίες και έρωτας φουντώνουν, όταν η κατάσταση εκρήγνυται σε μια εντυπωσιακή τελική αναμέτρηση.

Η δράση είναι ασταμάτητη και ο Μίκε αντιμετωπίζει το θέμα ως φόρο τιμής στο σπαγκέτι γουέστερν, υιοθετώντας γιαπωνέζικο ιδίωμα στη διεύθυνση των ηθοποιών και το πάθος των χαρακτήρων. Η ταινία έχει πλάκα, με ένα διεστραμμένο ταραντινισμό στο DNA της, θα ενθουσιάσει τους φανατικούς και των τριών ειδών που ανέφερα στην αρχή. Από ένα σημείο κι έπειτα, οι υπόλοιποι μπορούμε ν' αναφωνήσουμε: όχι άλλη σόγια!