Μιά βρετανική, ομαδική προσπάθεια με αμερικάνικη προφορά, μερικές εξαιρετικές στιγμές και ένα μάλλον μπερδεμένο φινάλε χαρακτηρίζουν μιά γενναία δουλειά εκτός ΗΠΑ σε ένα είδος ψυχολογικής επιστημονικής φαντασίας, επισφαλές και ολισθηρό- όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τις σχετικά πρόσφατες, διαφορετικού τύπου αποτυχίες του Σολάρις, του Event Horizon και του Mission to Mars. Ο Ντάνι Μπόιλ σκιάζεται από την Οδύσσεια του Διαστήματος και τις αξεπέραστες μαύρες τρύπες της αλλά βασικά θέτει πιό άμεσα τα ερωτήματα και επιλέγει μιά πιό στέρεη πορεία ανάμεσα στος μετεωρίτες της υπαρξιακής αποσύνθεσης που επέρχεται νομοτελειακά και κινηματογραφικά στις γωνιές του σύμπαντος. Ο προορισμός είναι συγκεκριμένος και δεν υπάρχει μετάβαση στην πίσω πόρτα, ούτε αστρικό παιδί, ούτε μονόλιθος. Ο ήλιος μπορεί να σου κάψει τα μάτια και τα λογικά, σαν τον Ίκαρο (που είναι και το όνομα του διαστημοπολοίου) και με αυτήν την ιδέα φλερτάρει ο Μπόιλ στη μέση μιάς ενδιαφέρουσας πλοκής, όπου τα μέλη του πληρώματος διχάζονται ανάμεσα στη διαπροσωπική ανθρωπιά και την υλοποίηση μιάς αποστολής με πανανθρώπινη σημασία, γιά την οποία αξίζει να θυσιαστεί ο συναγωνιστής τους. Εκεί όμως που το φιλμ του Κιούμπρικ τα τουμπάρει όλα αυτά και, στην coda του, γίνεται ανεξήγητα μεγαλειώδες (ίσως γιατί τα βάζει με το ανεξήγητο με όρους μη λογικούς), το Sunshine σαστίζει, χάνει τη ρότα του στο παρά πέντε, ίσως επειδή και το σενάριο του Άλεξ Γκάρλαντ (Η Παραλία) υπαναχωρεί γιά χάρη της ταύτισης με τους πρωταγωνιστές. Κυρίως όμως ξενίζουν τα κόλπα του Μπόιλ με την κάμερα, που μοιάζουν βεβιασμένα και ξεπερασμένα άμα τη εμφανίσει. Ίσως γίνομαι άδικος όταν συγκρίνω κάθε παρόμοια προσπάθεια με κάτι μοναδικό και τόσο έντονο όσο το 2001. Πρέπει όμως να θυμίσω οτι και τεχνικά δεν έχει ξεπεραστεί, και θεματικά δεν έχει ανανεωθεί, μετά από 40 σχεδόν χρόνια. Απαλλαγμένο από τις βαρετές μελό πατριωτικές φανφάρες αλλά και τη ρητορική του περιβαλοντικού κινδύνου, το Sunshine είναι μαζεμένο και συμπαγές στο μεγαλύτερο μέρος του, και προβάλλει μιά εναλλακτική και μεστή πρόταση με συνδυασμό πλοκής και σκέψης, χωρίς εκπτώσεις και ολιγωρία. Από αυτή τη σκοπιά, εκπλήρωσε την αποστολή του, χωρίς ανάφλεξη.