Οι διακεκριμένες στην Ελλάδα και το εξωτερικό μικρού μήκους του Χρήστου Δήμα ξαναβγαίνουν στις αίθουσες 10 χρόνια μετά την πρώτη τους «ένωση». Λειτουργούν μαζί ως προσωπικό queer σινεμά με άξονα τον θάνατο (ή την απώλεια, αν προτιμάτε). Ο Δήμας πειραματίστηκε με πολλά στυλ και έκανε ένα αυτοβιογραφικό ταξίδι, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του. Είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας Έλληνας σκηνοθέτης κάνει τόσο πολύ ψυχαναλυτικό σινεμά - ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Θαρραλέος και γενναιόδωρος, αφού εκτίθεται και μοιράζεται τον εαυτό του διά της τέχνης του, που με χαρά ανακαλύπτει, φάτσα φόρα. Γι' αυτό τον λόγο οι ατέλειες που κυρίως οφείλονται σε indulgence αμβλύνονται αρκετά - η διαφάνεια στις επιλογές αλλά και τις ταινίες του είναι ορατή. Ο μονόλογος της Έρσης Μαλικένζου στο Ένας ουρανός γεμάτος αστέρια είναι όντως κάτι μοναδικό.