Ο χρόνος στο Τιμπουκτού άρχισε να κυλά αντίστροφα. Οι δρόμοι έρημοι, οι πόρτες κλειστές. Οι γυναίκες έχουν γίνει σκιές και το σκοτάδι έχει τυλίξει όλα όσα έδιναν κάποτε χρώμα σ' αυτή την εξωτική πόλη του Μάλι. Τέλος η μουσική, τέλος το παιχνίδι, τέλος η ελευθερία: η αρχή του σκοταδισμού. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι πλέον η νέα τάξη πραγμάτων που σκορπά τον τρόμο στην περιοχή. Μακριά από το χάος, ο Κιντάν με τη γυναίκα του Σατίμα, την κόρη του Τόγια και τον μικρό Ισάν απολαμβάνουν μια ήρεμη ζωή. Ένα περιστατικό θα ωθήσει τον Κιντάν να αφαιρέσει κατά λάθος μια ανθρώπινη ζωή. Αυτό θα τον φέρει αντιμέτωπο με την καινούργια δικαιοσύνη. Η ιστορία του Κιντάν, όμως, δεν είναι η μοναδική. Παράλληλες πράξεις συνθέτουν με έναν ωμό ρεαλισμό τη ματωμένη ιστορία μιας ολόκληρης χώρας.

 

Στην παράδοση των λιγοστών, αλλά αξιοπρόσεκτων Αφρικανών σκηνοθετών, όπως ο Τζιμπρίλ Ντιόπ Μαμπετί, ο Σουλεϊμάν Σισέ και ο Ουσμάν Σεμπένε, που έχουμε γνωρίσει από τα διεθνή φεστιβάλ, ο Αμπντεραμάν Σισακό επιλέγει να αφηγηθεί με λυρισμό και σοφιστικέ αφαίρεση, αντί να επιδείξει σοκαριστικές εικόνες, για να θίξει τη βία σε μια καυτή γεωγραφική ζώνη, όπου ο θρησκευτικός σκοταδισμός απειλεί να ισοπεδώσει την αρετή της ανθρωπιάς και την ίδια τη χαρά της ζωής. Στο Τιμπουκτού, που σάρωσε στις μεγαλύτερες κατηγορίες στα φετινά βραβεία Σεζάρ και βρέθηκε στην πεντάδα των υποψήφιων για Όσκαρ ξενόγλωσσων ταινιών, ο Μαυριτανός σκηνοθέτης του Μπαμακό κοντράρει τη σχεδόν ειδυλλιακή καθημερινότητα των ταπεινών αγροτών, κτηνοτρόφων και ψαράδων με τους οπισθοδρομικούς κανόνες που επιβάλλουν οι τζιχαντιστές που έχουν αναλάβει φρούρηση, σαν μαύρος ζυγός από την υποσαχάρια πόλη. Ο Σισακό σπάει τη ροή των στιγμών που απολαμβάνουν οικογένειες, εραστές και φίλοι με την παρεμβατική εφαρμογή μιας παράλογης πολιτικής. Το αληθινό περιστατικό ενός λιθοβολισμού μέχρι θανάτου ενός ζευγαριού που διέπραξε την αμαρτία να μην έχει παντρευτεί ενέπνευσε τον σκηνοθέτη για το κινηματογραφικό του σχόλιο και δεν παραλείπει να παραθέσει μια παρόμοια σκηνή ανάμεσα σε άλλες απαγορευμένες, συνεπώς και κολάσιμες πράξεις, με αποκορύφωμα μια σεκάνς όπου παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα, ενώ έχει προηγηθεί κουβέντα φρουρών στα γαλλικά για τον Ζιντάν και την Εθνική Γαλλίας, στο διάλειμμα των κατασταλτικών καθηκόντων τους. Με λίγα λόγια, το Τιμπουκτού αποτελεί ένα πολιτικό θρίλερ με επίκεντρο την ιστορία ενός φιλήσυχου βοσκού που δικάζεται και καταδικάζεται με συνοπτικές διαδικασίες για ένα επεισόδιο με έναν ψαρά, αλλά γύρω από αυτή την ιστορία ξεδιπλώνεται η επικίνδυνη παρερμηνεία του λόγου του Μωάμεθ, η σύγχυση των πιστών που κατηγορούνται για ασήμαντες αφορμές ή καλούνται να πιάσουν τα όπλα καταπιέζοντας τις επιθυμίες και την όποια κουλτούρα τους (βλέπουμε έναν από τους ένστολους φονταμενταλιστές να λέει ψέματα πως καπνίζει, ενώ όλοι το γνωρίζουν, και έναν άλλο να χορεύει χωρίς μουσική υπόκρουση, μπροστά στην «τρελή» του χωριού), καθώς και η τραγική διαπίστωση πως στο όνομα του Θεού θυσιάζονται, εκτός από τα αυτονόητα δικαιώματα, πολλές βασικές ελευθερίες, όπως το παιχνίδι και η μουσική, και μάλιστα σε μια χώρα όπου ποτέ δεν παρατηρήθηκε έκλυση ηθών. Ο Σισακό δεν κάνει ένα εξωτικό ντοκιμαντέρ, όπως μας υποδεικνύουν κάποια υπέροχα ενσταντανέ μέσα στην ταινία του, αλλά ένα βαθύτατα στοχαστικό και απόλυτα προσβάσιμο κατηγορώ για την ωμότητα του θεοκρατικού παραλογισμού, από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που γνωρίζει εκ των έσω και συμπάσχει, και όχι με την ατζέντα και την οπτική ενός Δυτικού.