Απλά υλικά, απλός χειρισμός, απλή αφήγηση, καθόλου απλή ταινία. Σταθεροί στο ύφος και το πνεύμα τους, οι Βέλγοι Νταρντέν επιμένουν ν’ αφηγούνται ανθρώπινες ιστορίες όπου ένα παιδί ή μια παιδική ψυχή, για να’ ακριβολογώ, αποκρούει τον προσχεδιασμένο κοινωνικό εξοστρακισμό και, γενναία, παράτολμα και θαυμαστά, δίνει μάχες σε σκληρές συνθήκες και διεκδικεί. Χωρίς ίχνος εκδίκησης, ο Σιρίλ προσπαθεί να βρει τον απερίσκεπτο, ανώριμο πατέρα του, αρνούμενος να πεισθεί πως δεν τον θέλει. Παιδί κι αυτός, ο μπαμπάς κάνει τα πάντα για να πετάξει από πάνω του τη θηλιά, ένα λάθος των νεανικών του χρόνων, μια ευθύνη που ποτέ δεν ανέλαβε, ανίκανος να εντοπίσει έστω και ίχνος πατρικού ενστίκτου. Ο Σιρίλ είναι βραχυκυκλωμένος σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας αυτής και αντιστέκεται σε μια αγάπη ξένη, μη αναγνωρίσιμη. Οι Νταρντέν τον βάζουν σε δοκιμασίες που, ενώ είναι θεωρητικά αποκρουστικές, έχουν γυριστεί με τέτοια μαεστρία, που δεν μπορούμε παρά να πεισθούμε για την αλήθεια τους - την επείγουσα, σχεδόν νομοτελειακή ανάγκη του παιδιού να τεστάρει την υπομονή, τις αντοχές και τις πιθανότητες επιβίωσής του, μέχρι οι συνθήκες να ωριμάσουν στο μυαλό του. Με στοιχεία ντοκιμαντέρ, αλλά με σαφή, αδαμάντινη σεναριακή δομή (όπου ακόμη και ο παράγοντας της τύχης δεν είναι ποτέ αφημένος στην τύχη), το Παιδί με το ποδήλατο είναι ένα πορτρέτο ζόρικης ενηλικίωσης με καταπληκτικές ερμηνείες, ειδικά από τον Τομά Ντορέ, και οικονομία για σεμινάριο, ένα σχόλιο για τη δύναμη του ενστίκτου και τη δυσκολία των αποφάσεων. Το μόνο μείον (αν είναι μείον) των κινηματογραφιστών αυτών είναι πως κάνουν σταθερά υπέροχες ταινίες, που ωστόσο μοιάζουν να προέρχονται από την ίδια θεματική πηγή. Τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών.