Η Ισπανία του Φράνκο έφτανε προς το τέλος της και το απεχθές υβρίδιο μιας ωφελιμιστικής και άκρως πατριαρχικής κοινωνίας που είχε φτιαχτεί αποτέλεσε ουσιαστικά το υλικό μιας ταινίας που από οποιονδήποτε άλλον θα οδηγούσε σε ένα δακρύβρεχτο μελόδραμα.

 

Αντιθέτως, η Τριστάνα του δαιμόνιου σουρεαλιστή ήταν περισσότερο μια διαρκής ειρωνεία απέναντι σε μια χώρα που αργούσε να απορροφήσει τις αλλαγές που γίνονταν στην υπόλοιπη δυτική Ευρώπη και διατηρούνταν με βάση ένα σύστημα γερασμένο και απεχθές, σαν την παρακμιακή μορφή του Φερνάντο Ρέι, ενός άθεου που κατέληξε να έχει μοναδική παρέα κληρικούς.

 

Η νεαρή Τριστάνα (έξοχη η Ντενέβ) γίνεται από θύμα θύτης, προσπαθεί να εκδικηθεί τον άνθρωπο που την ατίμασε, ενώ θεωρητικά την προστάτευε, και γύρω της ο Μπουνιουέλ μοιάζει να διασκεδάζει με μια σειρά λυρικών εικόνων που υμνούν την αλληλοεξόντωση, την ανθρωποφαγία και τον σαδομαζοχισμό.