Άλλος ένας λόγος να νοσταλγούμε τους αδελφούς Ζούκερ και τον Έιμπραμς, τους γνωστούς ΖΑΖ, και τις παρωδίες περασμένων δεκαετιών. Το ντουέτο Φρίντμπεργκ-Σέλτζερ αυτήν τη φορά, αντί να βάλει στο στόχαστρο πολλές ταινίες από ένα είδος, όπως έκανε με τις επικές, τις ρομαντικές, τις ελληνορωμαϊκές και τις καταστροφής, επικεντρώνεται στο Twilight, με παραλλαγές στους πρωταγωνιστές και κοπιάρισμα των πασίγνωστων σκηνών. Το μόνο θετικό είναι η αληθοφάνεια των σκηνικών - μοιάζουν να ανήκουν στις πρωτότυπες ταινίες της σειράς. Όλα τα άλλα suck: οι ερμηνείες και κυρίως τα ανέμπνευστα αστεία, που προκαλούν αμηχανία με τη λιπαρότητα της σύλληψης και της εκτέλεσής τους.