Μέσα σε μια νύχτα, ο Μοθ αποφυλακίζεται μετά από χρόνια εγκλεισμού για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, μια συμμορία τον μπαγλαρώνει και τον κρατάει γυμνό σε ένα κελί για να ομολογήσει πού είναι το διαμάντι από μια ληστεία, το σκάει και καταλήγει, αφού πρώτα μας αφηγείται αναδρομικά τη ζωή του στη φυλακή, σε ένα νεκροταφείο.

Το Zift προφανώς φέρνει τη νεωτεριστική άνοιξη στο σινεμά της Βουλγαρίας με ένα δαιμονιώδες τέμπο, αναμορφικούς φακούς, πολύπλοκα πλάνα, ασπρόμαυρη φωτογραφία, μπόλικα τατουάζ, φυλακόβιους και συμμορίτες, σατιρικές και σοβαρές αναφορές στην ιστορία της χώρας του από το κομμουνιστικό πραξικόπημα μέχρι τον ολοκληρωτισμό των '60s όταν εξελίσσεται η βραδιά, μια παρατεταμένη, εντυπωσιακή αρχική σεκάνς, και ένα άσκοπο και επαναλαμβανόμενο κυνηγητό που δείχνει πως η πλοκή ξεθυμαίνει και η φιγούρα απομένει μόνη. Απευθύνεται στους αμετανόητους σινεματζήδες που πιστεύουν πως η γραφή του σινεμά είναι σκέτη κίνηση.