Η απόπειρα της Τζένιφερ Άνιστον να φτάσει στα Όσκαρ μπορεί να μην απέδωσε πρακτικά αλλά μας θύμισε πως τουλάχιστον μπορεί να παίξει και κάτι παραπέρα από την ξύλινη παραλλαγή της τηλεοπτικής περσόνας – από το συμπαθέστατο The Good Girl είχαμε να τη δούμε σε κάτι πραγματικά άξιο λόγου. Εδώ υποδύεται την Κλερ, η οποία μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα αποκτά εξάρτηση από παυσίπονα για να αντιμετωπίσει τους φριχτούς και συνεχείς πόνους. Το εξωτερικό της βάσανο είναι εμφανές και η Άνιστον έχει μια ταινία πάνω της για να αποδώσει την ψυχολογική της κατάρρευση. Χρησιμοποιεί τον κυνισμό και την άρνηση για επικοινωνία με αγαπημένους ανθρώπους που της έχουν απομείνει καθώς και την αντιμετώπιση της απώλειας, κόντρα σε ένα sui generis, υπόγειο χιούμορ, που σαφώς τη βοηθά να επιβιώσει – βοηθά και το Cake να βρει κάποια απαραίτητα ξέφωτα στην τραγωδία που γίνεται γνωστή στον θεατή σταδιακά. Σε δραματική ταινία χαμηλού προφίλ, όπου τα «καμπανάκια» είναι πολλά, η Αμερικανίδα ηθοποιός δεν είναι κακή, αν και η υποκριτική της προσπάθεια φαίνεται σε αρκετά σημεία.