Ο μεσήλικας ιδιοκτήτης καφετέριας στον Κορυδαλλό και οικογενειάρχης Δημήτρης είναι η Ελλάδα που η Ελλάδα δεν ήθελε να δει μπροστά της λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004, το Euro στην μπάλα και τη Eurovision στο θέαμα, την όψιμη πιστωτική άνεση και την παρατεταμένη εγκατάλειψη στον μπουζουκοαμανέ.

 

Στο Σπιρτόκουτο, που φέτος κλείνει είκοσι χρόνια, ο Γιάννης Οικονομίδης κάνει το ντεμπούτο του, προφητεύοντας την κατάρρευση του στενόμυαλου μικροαστισμού της απάτης και της αυταπάτης μέσα από ένα ασφυκτικό δράμα εκτελεσμένο με ιδρώτα, οργή και κρεσέντι, κυρίως σε τέσσερις τοίχους, και εγκαθιστά το ιδιαίτερο ύφος του, που φυσικά δεν είναι απλώς μια συρραφή μπινελικιών απομονωμένων για παρεΐστικο fun στο YouTube, αλλά μια δραματική, υπαρξιακά αδιέξοδη, εξαιρετικά διερευνημένη ακτινογραφία της νεοελληνικής κοινωνίας, με τους ηθοποιούς να δίνουν πάντα τα ρέστα τους.