Ως θιασώτες της ουμανιστικής ιδεολογίας, οι Γάλλοι δημιουργοί άφησαν να περάσει μια σεβαστή χρονική απόσταση από τις φρικτές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 2015, πριν αγγίξουν το ζήτημα.

 

Έτσι, μόλις το 2022 κυκλοφόρησαν δύο σχετικές παραγωγές. Η μία είναι το November με τον Ζαν Ντιζαρντέν και την Αναΐς Ντεμουστιέ, που θα δούμε το καλοκαίρι στις αίθουσες και προσεγγίζει τα γεγονότα από την πλευρά της γαλλικής αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Και η άλλη το Revoir Paris της Αλίς Βινοκούρ, που ακολουθεί τη Μία, μια γυναίκα που βρίσκεται σε ένα από τα μπιστρό που δέχτηκαν τρομοκρατική επίθεση και καταφέρνει να βγει ζωντανή. Η επίμαχη σκηνή κρατά λίγο, έχει την αναμενόμενη σκληρότητα, αλλά είναι όλη κινηματογραφημένη από το ύψος του βλέμματος της Μία.

 

Δεν τη μέλει (ευτυχώς) τη Βινοκούρ να αναδείξει τη δομή της επίθεσης και να γεννήσει κινηματογραφικό θέαμα από το αληθινό δράμα. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της βρίσκονται οι άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία εκεί, ένας από τους οποίους ήταν και ο αδελφός της – είναι προσωπική υπόθεση η ταινία. Με τη Μία να πάσχει από μετατραυματικό στρες και να αδυνατεί να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη, η Γαλλίδα δημιουργός ακολουθεί μεν τη φόρμα μιας ταινίας μυστηρίου, μα στην πραγματικότητα επιχειρεί να χαρτογραφήσει το συλλογικό τραύμα, να αφουγκραστεί την ανάγκη των ανθρώπων να χωνέψουν αυτό που τους συνέβη, να συναισθανθεί τον τρόμο, τη θλίψη, την ενοχή και τον θυμό τους – μια γυναίκα κατηγορεί τη Μία ότι κατά τη διάρκεια της επίθεσης κλειδώθηκε στην τουαλέτα και δεν άφησε τους άλλους να μπουν μέσα.

 

Υπάρχει μια σκηνή «αποκάλυψης» στο έργο ικανή να σου σηκώσει την τρίχα κάγκελο και ακολουθούμενη από μια ενέργεια που δύσκολα αφήνει μάτι στεγνό και αναδεικνύει τη Βινοκούρ σε άξια συνεχίστρια της γαλλικής ουμανιστικής παράδοσης.

 

Ως αρωγό της στο εγχείρημα η Βινοκούρ έχει τη Βιρζινί Εφιρά, την οποία, ομολογουμένως, βλέπουμε υπερβολικά συχνά τελευταία. Εδώ, όμως, είναι μια άλλη Εφιρά, απαλλαγμένη από τα ερμηνευτικά τικ που έχει αναπτύξει, από τα πρωταγωνιστικά φτιασίδια και τις «λαϊκίζουσες» υποκριτικές κορόνες. Είναι μια Εφιρά γήινη και ανθρώπινη, που κουβαλά όλον τον ανεκδήλωτο πόνο και τη μετατραυματική αγωνία, σε πλήρη αρμονία με τον μελαγχολικό τόνο της δημιουργίας της Βινοκούρ και δίκαια νικήτρια στα φετινά Σεζάρ στην κατηγορία της Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας. Αξίζουν πολλά μπράβο στα μέλη της Γαλλικής Ακαδημίας που αναγνωρίζουν (και) τέτοιου τύπου ερμηνείες, οι οποίες, δυστυχώς, είθισται να μένουν μόνο με την εκτίμηση της κριτικής.