Το σύγχρονο Ιράν παρουσιάζεται μέσα από διαφορετικές ιστορίες, που μοιραία θα ενωθούν, ηρώων που ασφυκτιούν μέσα στην ανωνυμία της Τεχεράνης και βασανίζονται από τις βάσεις μιας μονίμως οπισθοδρομικής κοινωνίας που βλέπει και ακουμπά το σύγχρονο lifestyle και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πρόοδο και στην παράδοση.

 

Γυρισμένο με τη ροτοσκοπική μέθοδο animation, όπου πρώτα οι ηθοποιοί φιλμάρονται κανονικά και μετά γίνεται η ψηφιακή επεξεργασία που μετατρέπει την εικόνα σε κινούμενα σχέδια, αλλά και με τη σιγουριά του δημιουργού ο οποίος ζει εδώ και χρόνια έξω από το Ιράν και δεν φοβάται να πει όσα πιστεύει, βλέπουμε μια διαρκή καταγγελία για τη ζωή στη χώρα και τη δυσχερή θέση των γυναικών σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να τις αντιμετωπίζει ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

 

Δέκα χρόνια μετά το «Περσέπολις» ίσως όλα αυτά να μοιάζουν παρωχημένα και επαναλαμβανόμενα, ειδικότερα από τη στιγμή που η Τεχεράνη παραμένει μια μεγαλούπολη που δεν την εγκαταλείπουν ορδές απογοητευμένων νέων αλλά παραμένουν εκεί ως μια μελλοντική ελπίδα ότι οι τωρινοί τους κόποι θα οδηγήσουν σε μια μελλοντική αλλαγή.

 

Όσο τίμιες και αν μοιάζουν οι προθέσεις του «Tehran Taboo», αυτή η εξ αποστάσεως ματιά που δεν εμβαθύνει στις αιτίες της κυριαρχίας των παλιών παραδόσεων αφαιρεί πόντους από το φιλμ που φωνάζει για αλλαγές, χωρίς ουσιαστικά να προτείνει κάτι.