Τα σκηνικά που ξαναστήνουν το βικτωριανό Λονδίνο είναι άψογα, η παραγωγή αξιέπαινη, η φωτογραφία του Σάιμον Ντένις αρκούντως ατμοσφαιρική (σαν κιαροσκούρο ελαφρώς χρωματισμένο), ο Μπιλ Νάι στιβαρός στον ρόλο που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο Άλαν Ρίκμαν.

 

Τι φταίει και το Ημερολόγιο Φόνων, η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος μυστηρίου του Πίτερ Άικροϊντ καταλήγει σε μια αναιμική παράθεση πληροφοριών για μια σειρά από ειδεχθείς φόνους πνιγμένους στο αίμα και την τυφλή εκδίκηση, φαινομενικά άσχετους μεταξύ τους, με επίκεντρο μια θεατρική σκηνή, όπου πρωταγωνιστεί ένας κάποιος Νταν Λίνο και η Ελίζαμπεθ Κρι, που κατηγορείται πως δηλητηρίασε τον βίαιο σύζυγό της και έχει καταδικαστεί σε θάνατο, μπερδεύοντας τον επιθεωρητή της Σκότλαντ Γιάρντ;

 

Το αίνιγμα του δολοφόνου, που παίρνει μυθικές διαστάσεις και βαφτίζεται Γκόλεμ, δανείζεται βαριά από το Seven και γίνεται ένα κουβάρι λεπτομερειών που δεν παίρνει τις σωστές κινηματογραφικές ανάσες, κινείται μηχανικά και ποντάρει καταχρηστικά στο συσχετισμό της «ηθοποιιστικής υποκριτικής με το παραπλανητικό ψέμα».

 

Κοντολογίς, θέλει να οδηγήσει με το ζόρι τον θεατή σε πρόωρα, άρα βεβιασμένα συμπεράσματα, προδίδοντας έμμεσα τον ένοχο.