Μια πεποίθηση συνώνυμη της παιδικότητας, μια παιδική «νόσος», αν θέλεις, που κάποιοι ποτέ δεν αποβάλλουν και γι’ αυτό εξελίσσονται σε τρομερά κακομαθημένους κι εγωπαθείς ενήλικες είναι η βεβαιότητα πως είμαστε στο επίκεντρο της προσοχής του περιβάλλοντός μας, ότι είμαστε η αιτία ή ο αποδέκτης όσων συμβαίνουν γύρω μας, το σημείο αναφοράς της συμπεριφοράς των υπολοίπων. Κι όταν νιώσουμε ότι δεν είμαστε, το απαιτούμε – ή αγνοούμε την πραγματικότητα και συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε. Και, φυσικά, κάνουμε λάθος. Ένα πρώτο βήμα προς την ενηλικίωση είναι η απόκτηση, η σταδιακή αφομοίωση και η επιγενόμενη κατάκτηση αυτής της γνώσης. Ένα δεύτερο βήμα είναι η γνωριμία με έννοιες δύσκολες και δυσκολοχώνευτες, όπως η απώλεια.

 

H Kλεό είναι 6 χρονών και έχει χάσει τη μητέρα της από μωρό. Τη θέση της μητρικής φιγούρας καλύπτει η νταντά της, η Γκλόρια, μετανάστρια στο Παρίσι από το Πράσινο Ακρωτήρι, όπου έχει αφήσει δυο παιδιά, στα οποία στέλνει τα χρήματα που κερδίζει. Όταν αναγκάζεται να επιστρέψει μόνιμα στη χώρα της, προσκαλεί τη μικρή Κλεό στο Πράσινο Ακρωτήρι για να περάσουν μαζί ένα τελευταίο καλοκαίρι. Όπως αντιλαμβάνεστε, σ’ αυτές τις διακοπές η Κλεό θα κάνει τα δύο πρώτα βήματα, στα οποία αναφερθήκαμε παραπάνω, περνώντας από εύλογες συναισθηματικές διακυμάνσεις, τις οποίες η Μαρί Αματσουκελί καταγράφει γλαφυρά με τον φακό. 

 

Πιστώνεις στη δημιουργό ότι δεν παραλείπει το ταξικό και το κοινωνικό σκέλος –πέρα από το μέρος της ζωής της Γκλόρια που δεν την περιλαμβάνει, η Κλεό θα εκτεθεί για πρώτη φορά σε έναν διαφορετικό κόσμο, πολύ μακριά από τον προνομιούχο που γνωρίζει μέχρι σήμερα. Και, βέβαια, είναι επίτευγμα της Αματσουκελί η αγαπητική προσέγγιση συναισθημάτων σαν αυτό της ζήλιας, που νιώθουμε αμήχανα όταν βλέπουμε να εκδηλώνεται στην οθόνη, αν δεν διαθλάται μέσα από το πρίσμα της κωμωδίας. Και το επίτευγμα έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν αισθανόμαστε αμηχανία, εκνευρισμό ή ντροπή βλέποντας τη μικρή Κλεό να ζηλεύει, αλλά κατανόηση και τρυφερότητα, ακριβώς επειδή η ίδια η δημιουργός αντιλαμβάνεται πως η ζήλια αποτελεί μέρος της ανθρώπινης φύσης και πετυχαίνει την εξοικείωση του θεατή με την απεικόνισή της.