Όταν χάνεται μια γλώσσα χάνεται ουσιαστικά μια διαφορετική προσέγγιση στη ζωή, σύμφωνα με τον μεξικανό Ερνέστο Κοντρέρας και την ταινία που του χάρισε το βραβείο κοινού στο φετινό Σάντανς.

 

Στην ιστορία του, ένας γλωσσολόγος αφιερώνει πολύ χρόνο στην προσπάθειά του να εντοπίσει τη γλώσσα των Ζίκριλ και πέφτει πάνω σε μια ιδιαίτερη περίπτωση, αφού οι δύο ηλικιωμένοι που έχουν μείνει να τη μιλούν, δεν μιλιούνται μεταξύ τους.

 

Το ξετύλιγμα της διαφωνίας τους συρρικνώνει τον στοχασμό πάνω στη χαμένη γλώσσα, βάζοντας μέσα έναν χαμένο έρωτα και έναν αριθμό από χαμένες μνήμες που εμπλουτίζουν το συναίσθημα αλλά παρεκκλίνουν από την αρχική, πρωτότυπη αναζήτηση.

 

Με όπλο κυρίως την υπέροχη φωτογραφία και τον ευπρόσδεκτο μυστικισμό που κρύβεται πίσω από αυτή την αναζήτηση μιας γλώσσας που μοιάζει να είναι κάτι περισσότερο από ανταλλαγή λέξεων, το φιλμ αφήνεται στις δυνάμεις του μαγικού ρεαλισμού και όταν δεν στοχεύει πάνω στη συγκίνηση του θεατή μέσα από παραπανίσιες επεξηγήσεις, μπορεί να λειτουργήσει ως μια υπερβατική εμπειρία.