Μετά από τέσσερις ταινίες στην Αμερική, ο Ντένης Ηλιάδης επιστρέφει στο ελληνόφωνο σινεμά με ένα σκληρό παραμύθι ενηλικίωσης, ένα κινηματογραφικό πινγκ πονγκ ελέγχου, συμπεριφοράς και ορίων, εύλογα τοποθετημένο στη δεκαετία του ’90, χωρίς κινητά και μεθόδους εντοπισμού, με ήρωες τον ντροπαλό Αργύρη, έναν άβγαλτο 19χρονο έφηβο, και τη Μαίρη (η εξαιρετική Κωνσταντίνα Μεσσήνη), μια όμορφη κοπέλα που γνωρίζει σε ένα «μασατζίδικο».

 

Όταν εκείνη του προτείνει αμέσως να γνωρίσει τους γονείς της (η Εβελίνα Παπούλια και ο Γιώργος Λιάντος σε μια quasi σουρεαλιστική παράσταση) αυτός έρχεται, τρέμοντας, αλλά αποφασισμένος, σε επαφή με ένα παράξενο και νοσηρό σκηνικό που θα τρόμαζε και τον πιο θαρραλέο επισκέπτη. Ένα απομονωμένο σπίτι μακριά από τον πολιτισμό (σε ένα πρότζεκτ που ο σκηνοθέτης του Hardcore είχε στο μυαλό του εδώ και περίπου μια εικοσαετία) δεν είναι απλώς ο χώρος δράσης ενός καλά σχεδιασμένου θρίλερ αλλά ο τελετουργικός χάρτης που φιλοξενεί εκρηκτικά το υποσυνείδητο με μια ετοιμόρροπη «κανονικότητα» – ένα κινηματογραφικό τοπίο προσφιλές στον Ηλιάδη.

 

Οι διαδοχικές αμηχανίες των εναρκτήριων σεκάνς και η déjà vu αίσθηση μιας ελληνικής εκδοχής του αριστουργηματικού Get οut του Τζόρνταν Πιλ παραχωρούν τη θέση τους στον ευπρόσδεκτο κίνδυνο του δεύτερου μέρους: μπλεγμένο βαθιά στα δίχτυα μιας εμμονικής και αναπόδραστης αγάπης, το Buzzheart λειτουργεί αποτελεσματικότερα όταν αποδρά γενναία από τον ρεαλισμό, αποφεύγοντας εσκεμμένα τα αδιέξοδα σκοτάδια για χάρη ενός αισιόδοξου συναισθηματικού ξέφωτου.