Ξεκινώντας με έναν ανοιχτά κωμικό τόνο που θυμίζει το περσινό Going in style, εκεί όπου οι πρωταγωνιστές κλέβουν για να εκδικηθούν την κλοπή της σύνταξής τους (πάλι με τον Κέιν πρωταγωνιστή), η συνάντηση αυτή των ηλικιωμένων αστέρων του βρετανικού σινεμά αλλάζει γρήγορα ρότα.

 

Σε αντίθεση με τους αθώους συνταξιούχους, οι ήρωες εδώ έχουν τον υπόκοσμο στο πετσί τους και γρήγορα βγάζουν όλα τα αρνητικά του χαρακτήρα τους, προκαλώντας κάθε άλλο παρά τη συμπάθεια.

 

Η ληστεία, η διαχείρισή της και ο δρόμος προς την τιμωρία έχουν εδώ μια κοενική λογική, σύμφωνα με την οποία η απληστία και βλακεία θριαμβεύουν έναντι οποιασδήποτε λογικής.

 

Ο Τζέιμς Μαρς (Η Θεωρία των Πάντων) δεν φαίνεται να τους λυπάται καθόλου, αντιθέτως αντιλαμβάνεται την τύχη που έχει να διαχειρίζεται αυτούς τους ηθοποιούς και τους αφήνει να παίξουν ελεύθερα, ίσως και λίγο ανορθόδοξα, ως το τέλος, όπου τους αποχαιρετά με ένα γλυκό homage στη λαμπρή καριέρα τους, ξεφεύγοντας από την αφήγηση της αληθινής ιστορίας που έχει στα χέρια του.