Δεν απορείς που μερίδα της κριτικής παραλλήλισε το φιλμ του Σιρίλ Σοϊμπλίν, όπου μια ωρολογοποιός συναντά τον αναρχο-κομμουνιστή Πιοτρ Κροπότκιν,  με το έργο των Ζαν Μαρί-Στρομπ και Ντανιέλ Ουγιέ. Αν και συγκριτικά πιο προσβάσιμο στο ευρύ κοινό, τουλάχιστον σε σχέση με το μέρος της φιλμογραφίας τους που έχει δει ο υπογράφων, το Unrest διαθέτει παρεμφερή αποστασιοποίηση στην σκηνοθετική προσέγγιση, αφήνοντας την αίσθηση μιας λανθάνουσας ταινίας τεκμηρίωσης, και, βέβαια,  φέρει πολιτική θεματολογία και τοποθετείται επ’ αυτής στρατευμένα.

 

Αυτή η αποστασιοποίηση ίσως κάνει πολλούς να θεωρήσουν υπερβολικά μετρημένη τη στάση της ταινίας, καθώς η έμφαση, η μεγαλοστομία και η επιθετική… «επιθετολογία» έχουν γίνει συνώνυμα του πολιτικού σχολιασμού. Ωστόσο ο Σοϊμπλίν καταδεικνύει με μεγάλη σαφήνεια την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από έναν καπιταλιστικό μηχανισμό που απαιτεί διαρκώς λάδωμα των γραναζιών του, ιδανικά με τον εργαζόμενο να πληρώνει το λάδι. Μέχρι το πέρας της προβολής οι παραλληλισμοί με τις σημερινές εργασιακές (και κοινωνικές) προκλήσεις θα έχουν γίνει αντιληπτοί από κάθε θεατή. Το βασικό μειονέκτημα του Unrest ίσως είναι η υπερβολική σαφήνεια. Το σενάριο παραπέμπει σε διάλεξη συχνά και, αν μας ρωτάτε, αχρείαστα. Βλέπεις, στα γενικά πλάνα του, μέσω της αντιπαραβολής της δράσης σε πρώτο πλάνο και εκείνης στο background, οι θέσεις του προκύπτουν πεντακάθαρα.