Ίσως λίγοι το θυμούνται πια, γιατί στη συλλογική συνείδηση η ταινία έχει καταχωρηθεί ως μεσημεριανό comfort movie, αλλά από το Bridget Jones’s Diary είχε ξεκινήσει η μεγάλη οσκαρική περιπέτεια της Ρενέ Ζελβέγκερ, που της έχει αποφέρει μέχρι στιγμής δύο Όσκαρ. Έχοντας πάρει γύρω στα 15 κιλά κι έχοντας δουλέψει πολύ τη βρετανική της προφορά, η Ρενέ Ζελβέγκερ θα αποκτούσε με την Μπρίτζετ, πλάι στην ακαδημαϊκή καταξίωση, κι εκείνον τον χαρακτήρα που θα την καθιστούσε άμεσα αναγνωρίσιμη στο ευρύ κοινό. Το δικό της franchise, αν θέλεις, που αριθμεί τέσσερις ταινίες μαζί με την παρούσα.

 

Αν το 2001 η Μπρίτζετ Τζόουνς ήταν μια body positive κομεντί, πολλά χρόνια πριν ενταχθεί στην καθομιλουμένη ο όρος, το 2025 το ζήτημα που αντιμετωπίζει η ηρωίδα δεν είναι το βάρος της, αλλά η ηλικία και ο συνδυασμός του μητρικού ρόλου με εκείνον της ερωτικής παρτενέρ. Η λύση για την ερωτική ανομβρία θα  βρεθεί δια της ψηφιακής οδού, στο Tinder και στο πρόσωπο 29χρονου ξανθού «Άδωνι» - έτσι τον αποκαλούν στην ταινία – αλλά και στον αναλογικό κόσμο, με τη μορφή νέου, ψιλοαυστηρού πλην καλόκαρδου δασκάλου στο σχολείο των τέκνων της.

 

Κι αν η περίληψη αυτή προοικονομεί μια επανάληψη της συνταγής της πρώτης ταινίας, στην πράξη δεν βρίσκεται σε ερωτικό δίλημμα η ηρωίδα, αλλά πηγαίνει οργανικά από τον έναν εραστή στον άλλο, προσπαθώντας να διαχειριστεί την απώλεια του συζύγου της, αλλά και να εκπληρώσει την υπόσχεσή της σε έναν ετοιμοθάνατο πατέρα – μια πτυχή της ταινίας που θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο δραματικό αντίκτυπο, αν είχε δουλευτεί εντός της δραματουργίας. Η τελευταία προκύπτει αχίλλειος πτέρνα μιας ρομαντικής κομεντί που προτιμά να κρατήσει ημερολογιακό χαρακτήρα και να παραθέσει μια σειρά από χαριτωμένα (αν και κάποτε υπερβολικά εκτεταμένα) ρομαντικά επεισόδια, τα οποία υπονομεύονται αποτελεσματικά από πρόζα πειστικά μιμούμενη το χιούμορ του Ρίτσαρντ Κέρτις.

 

Η Ζελβέγκερ έχει ακονίσει το ένστικτο της κομεντιέν και με την εμπειρία της κάνει να μοιάζει πολύ εύκολη η δουλειά της στην ταινία – δεν είναι-  ενώ η πλαισίωση της με ηθοποιούς που κατέχουν τόσο την ερωτική αμηχανία, όσο και το κωμικό φλέγμα σίγουρα βοηθά να δέσει το γλυκό, αλλά και να μην καταστεί αφόρητα γλυκερό. Αυτά, σε συνδυασμό με μια διαλεχτή tracklist, που εννοείται πως περιλαμβάνει και το «Mad about the Boy» από Ντάινα Ουάσινγκτον, εξασφαλίζουν ένα ευπρεπέστατο κινηματογραφικό girls night out, που νομίζουμε ότι ήταν και το ζητούμενο.