Σε ένα Γουίνιπεγκ όπου όλοι μιλούν φαρσί, ο Καναδός Μάθιου Ράνκιν στήνει μια κινηματογραφική Βαβέλ που χωράει τα ταμπλό και το γλυκόπικρο deadpan του Καουρισμάκι, το σκηνογραφικό OCD και την κίνηση του φακού σε ευθείες του Γουές Άντερσον, τον καυστικό σουρεαλισμό του Ρόι Άντερσον, δυο μεζούρες γουντιαλενικών ευφυολογημάτων και ολίγη από τον πειραματισμό και την παραδοξότητα (πέρα από την εντοπιότητα) του συμπατριώτη του, Γκάι Μάντεν. 

 

Οι βασικοί χαρακτήρες χαράσσουν πορείες τεθλασμένες και ουχί ευθείες που τέμνονται με τρόπο διαφορετικό από εκείνον που αναμέναμε. Ο τελικός τους προορισμός δεν διαφέρει από εκείνον δεκάδων διαπλεκόμενων κινηματογραφικών ιστοριών που ζυγίζουν όσα μας ενώνουν και αυτά που μας χωρίζουν και βγάζουν βαρύτερα τα πρώτα, αλλά το ταξίδι ως εκεί αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα κατάθεση στο σινεμά του (ήπιου) παραλογισμού. Ναι, το Universal language είναι ταινία ειδικού κοινού, όμως τα μέλη του θα τo λογαριάσουν για σινεφιλική λιχουδιά.