Ο Πάμπλο Τραπέρο, δημιουργός εξαιρετικών ταινιών όπως το Carancho, το Leonera και το πρόσφατο El Clan, που του χάρισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας, επιστρέφει με ένα υπέρ το δέον επιμελημένο οικογενειακό δράμα. Σε ένα πολυτελές ράντσο που ειρωνικά ονομάζεται Quietud (Ησυχία), οι δυο αδελφές συναντούν τη μητέρα τους σε μια δυσάρεστη σύναξη, αφού ο πατέρας-αφέντης, όπως αποκαλύπτεται, έπαθε εγκεφαλικό μετά από μια «στριμωγμένη» συνάντησή του με έναν δικηγόρο για έγγραφα που αφορούσαν την ακίνητη περιουσία του.

 

Πέφτει σε κώμα και μετά από σύντομη παραμονή σε νοσοκομείο, μεταφέρεται στο σπίτι, δεσπόζοντας, συμβολικά και καταλυτικά, με την παρουσία του, αν και νεκροζώντανος. Η μητέρα φαίνεται αποφασισμένη να κρατήσει τη φαμίλια ενωμένη, υπενθυμίζοντας την ανάγκη για συνετές κινήσεις ειδικά στη Μία, τη μικρή, νευρική κόρη (Μαρτίνα Γκουσμάν). Πέρα από το κλασικό ψυχαναλυτικό χιαστί, όπου η μητέρα εμπιστεύεται τη μεγάλη κόρη, την πιο ψύχραιμη Εουχένια (Μπερενίς Μπεζό), και η μικρή έχει αδυναμία στον πατέρα, ο Τραπέρο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση των δύο αδελφών.

 

Η άφιξή τους στο δωμάτιο των παιδικών τους ονείρων πυροδοτεί μια ξεχωριστή οικειότητα που ξεπερνά τις νοσταλγικές αναμνήσεις: αυνανίζονται παράλληλα, σχεδόν μαζί, στη θύμηση ενός κηπουρού από τα παλιά και φτάνουν σε ταυτόχρονο οργασμό, υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα ενός πολύ στενού δεσμού που αντέχει σε μυστικά, ψέματα, εραστές και τριβές, οικογενειακές προσδοκίες και, αναγκαστικά, όλα αυτά που μπορεί να τους χωρίζουν, από τους διαφορετικούς χαρακτήρες μέχρι τις εύνοιες, τις πίκρες και τις απογοητεύσεις.

 

Ο Τραπέρο προϋπαντεί την ιστορία του με τη συναισθηματική και σωματική ταύτιση δύο γυναικών που έφτασαν τα 40 τους χρόνια κι έχουν κολλήσει στο παρελθόν, όσα μίλια κι αν έχουν διανύσει. Προχωρώντας την πλοκή, γυαλίζει τα γεγονότα και πέφτει στην αφήγηση μιας περιποιημένης τελενοβέλας που εμπλέκει νύξεις από τη μαύρη περίοδο της χούντας στην Αργεντινή, αδυνατώντας να συσχετίσει πειστικά τη συλλογική με την προσωπική ηθική και να ξεπεράσει τη σύμβαση μιας ήπιας τραγωδίας με μακροσκελείς παρενθέσεις και μερικά αυθαίρετα συμβάντα ‒ πιο πολλά απ' όσα μπορεί να χωρέσει ακόμα και μια λουσάτη ρομαντική τραγωδία του Ντάγκλας Σερκ. Η αφοσίωση της μούσας του Τραπέρο, Μαρτίνα Γκουσμάν, και της Μπεζό από το Artist στους ρόλους τους αξίζουν προσοχής.