Ο Ροντ Λιούρι, δημιουργός του έξυπνου και παραγνωρισμένου πολιτικοφανούς φιλμ Η Αντιπρόεδρος με την Τζόαν Άλεν και τον Τζεφ Μπρίτζες, γράφει και σκηνοθετεί ένα πολιτικό θρίλερ που παραλλάσσει το πραγματικό χρονικό της δημοσιογράφου των «New York Times» Τζούντιθ Μίλερ, η οποία εξέτισε ποινή 85 ημερών γιατί αρνήθηκε να αποκαλύψει τις πηγές της στην υπόθεση/ξεκάρφωμα της Βάλερι Πλέιμ, μιας μυστικής πρακτόρισσας της CIA, που προδόθηκε από επιτελικό στέλεχος του τότε αντιπροέδρου Ντικ Τσέινι.

Στην ταινία δεν έχουμε Νιγηριανούς που πουλάνε ουράνιο στον Σαντάμ, αλλά την απόρρητη έρευνα για την εμπλοκή της Βενεζουέλας σε απόπειρα δολοφονίας του φανταστικού Προέδρου των ΗΠΑ. Επίσης, η ηρωίδα, που μετονομάζεται σε Τζέιν Άρμστρονγκ, μένει στη φυλακή για έναν και πλέον χρόνο, έρχεται σε διάσταση με τον άνδρα της (εκτός τόπου και χρόνου ο Ντέιβιντ Σουίμερ, και ως ηθοποιός και ως ρόλος) και χάνει την κηδεμονία του γιου της. Και όλα αυτά για ένα σοβαρό θέμα αρχής, που η ίδια δεν φανταζόταν ότι θα έπαιρνε τραγικές διαστάσεις στη ζωή της, αν και υποψιαζόταν πως θα λογιζόταν ως βραβεύσιμο κελεπούρι. Το Και μόνο την αλήθεια είναι ένας ακαδημαϊκός παιάνας στον αμερικανικό ιδεαλισμό, γυρισμένος περισσότερο με τη σοβαρότητα ενός Πάκουλα, παρά με τη συγκινησιακή ελαφράδα του Κάπρα στο Mr Smith goes to Washington- αν και βασικά νοσταλγεί την εποχή που η Αμερική έλεγχε την εξουσία, χωρίς να κατεβάζει τα βρακιά της στην κρατική παρεμβατικότητα.

Η αλήθεια είναι πως μετά την πτώση των Δίδυμων Πύργων, το πρώτο άρθρο του Συντάγματος έγινε βορά στον ασαφή και σαρωτικό φόβο της Εθνικής Ασφάλειας, όπλο στα τρομολάγνα ψεύδη της διοίκησης του Μπους. Ο Λιούρι επισημαίνει τον κίνδυνο και προσπαθεί να του δώσει πρόσωπο, μέσα από την πονεμένη ιστορία δύο μαμάδων. Η Μπέκινσεϊλ είναι η αρματωμένη ρεπόρτερ που επιμένει, η Βέρα Φαρμίγκα είναι η πράκτορας που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, ψάχνοντας να βρει ποιος την κάρφωσε. Η εφημερίδα στηρίζει την πρεστιζάτη είδηση, ενώ η μυστικές υπηρεσίες αδειάζουν τη γυμνή υπάλληλό τους. Ο Ματ Ντίλον εκπροσωπεί το νόμο στα χρόνια της χολέρας και ο Άλαν Άλντα, αστείος και συγκινητικός, είναι ο υπερασπιστής της θεμελιώδους ελευθερίας του Τύπου, που δεν είναι πλέον αυτονόητη. Το ότι όλα είναι υπό αίρεση, από το δικαίωμα ενός δημοσιογράφου να ελέγχει την εξουσία μέχρι την κάλυψη ενός τροχού στην αλυσίδα του επίσημου παρακράτους, είναι στα υπέρ μιας καλογραμμένης ταινίας που δεν αμφισβητεί, αλλά καταδεικνύει με ηρεμία και αυτοπεποίθηση την αμφισβήτηση της κατακτημένης ασυλίας.

Τα ψυχολογικά παρελκόμενα είναι μεν απαραίτητα στην πλοκή, αλλά μοιάζουν περιττά και φτιαχτά - αν και η αποκάλυψη του μυστηριώδους πληροφοριοδότη, για τον οποίο χύθηκε αίμα και η κυβέρνηση και το δικαστικό σύστημα έγιναν άνω κάτω, είναι αιφνιδιαστική και ομολογουμένως καθόλου αναμενόμενη. Με δεδομένη την έλλειψη νεύρου, εκτός από την τεντωμένη Φαρμίγκα και τον πολύπειρο Άλντα που συνεχώς εξελίσσει τη ματιά του συνηγόρου προς την πεισματάρα ιδεαλίστρια, αξίζει να περιμένετε ως το τέλος για να τη δείτε.