Γυναίκες που επιβίωσαν μετά τα Δεκεμβριανά, τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον Εμφύλιο που ακολούθησε εξιστορούν τις κακουχίες που υπέστησαν μπροστά στη σταθερή κάμερα της Αλίντας Δημητρίου. Η πολιτική θέση της σκηνοθέτιδας είναι σαφής μόνο και μόνο από την επιλογή του θέματος και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε άλλο από το να αφήσει τις γηραιές γυναίκες να θυμηθούν, με λεπτομέρειες και ψυχραιμία, φρικαλεότητες και βάσανα που τις στοιχειώνουν μέχρι σήμερα, δείχνοντας μικρά κειμήλια από την Αντίσταση. Περισσότερο από ντοκιμαντέρ, η ταινία είναι μια καταγραφή. Η όποια δύναμή της προέρχεται από τη δύναμη του λόγου των γυναικών.