Η Σουζάν, σαραντάρα, παντρεμένη μ' έναν χειρουργό και μητέρα δύο παιδιών, διάγει μια αδιατάραχτη αστική οικογενειακή ζωή σε μια πόλη της νότιας Γαλλίας. Η έντονη έλξη που νιώθει ξαφνικά για έναν εργάτη που ήρθε για δουλειές στο σπίτι θα φέρει τα πάνω κάτω στην ισορροπία και την άνεση της ζωής της. Μετά την πρώτη τους γνωριμία, ο Ιβάν (Σέρζι Λοπέζ) θα προσπαθήσει να σταματήσει το αυτοκίνητό της και θα τραυματιστεί, και εκείνη τον βοηθάει να μεταβεί στην Ισπανία για να δει την κόρη του.

Η Κρίστιν Σκοτ Τόμας, μια ικανότατη ηθοποιός στην έκφραση ντελικάτων συναισθημάτων, ξεδιπλώνει το ταλέντο της για άλλη μια φορά και φυσικά είναι η ψυχή μιας ταινίας που βασικά μιλάει για την τραγική άνθιση της θηλυκότητας μιας βολεμένης αστής, η οποία κάνει μια εντελώς λάθος επιλογή, ακολουθώντας το πάθος και αψηφώντας τις συμβάσεις που έχτισε μια ζωή. Ο σύζυγός της (ο έξοχος Ιβάν Ατάλ) είναι ένας φιλόδοξος μπουρζουάς, κτητικός και βίαιος στα δύσκολα, που αρνείται να πιστέψει πως η γυναίκα του (είσαι η γυναίκα μου, της υπενθυμίζει μουγκρίζοντας, όταν εκείνη υποχρεώνεται να κάνει σεξ μαζί του) έχει πραγματικά ερωτευθεί, ρίχνοντας το φταίξιμο στον εργάτη με το ύποπτο παρελθόν.

Είχα να δω ταινία της Κορσινί από το 1994, αλλά ακόμη θυμάμαι το ορμητικό Les Amoureux, την ιστορία ενός έφηβου που χρησιμοποιούσε τη μεγαλύτερη του αδελφή ως πυξίδα αυτονόμησης ώσπου συμφιλιώθηκε με την ομοφυλοφιλία του. Το μοτίβο στο Φεύγω είναι παρόμοιο: η Σουζάν βρίσκεται στο μεταίχμιο, σε μια επικίνδυνη στροφή της ζωής της, εκεί που μια σπρωξιά ξυπνάει την επιτακτική της ανάγκη να βιώσει την ανεξαρτησία της μετά από μια επεισοδιακή και ταπεινωτική περιπλάνηση. Παρόλο που το σύντομο και κοφτό αυτό δράμα είναι γραμμικής λογικής και εξέλιξης, η Σκοτ Τόμας τού δίνει φωτοσκιάσεις, τις περισσότερες φορές με μια αμφιβολία στα μάτια ή με μια απότομη αλλαγή από την παθητικότητα στη φονική απόγνωση.