Θυμάμαι ότι κάποτε είχα ξυπνήσει σε κοιτώνα ενός youth hostel ευρωπαϊκής πρωτεύουσας μ’ έναν (Έλληνα) φίλο μου μετά από λίγες ώρες ύπνου, σχετικά πρωινή ώρα, και, ενώ εντελώς λογικά όλοι οι έφηβοι που στοιβάζομασταν στα κρεβάτια πασχίζαμε ν’ ανοίξουμε τα μάτια, πόσω μάλλον ν’ αρθρώσουμε μια κουβέντα της προκοπής, δυο Άγγλοι και δυο Αμερικανοί (χωριστές παρέες) άρχισαν με το καλημέρα έναν ζωηρό διάλογο για τις οδοντόβουρτσες, τις οδοντόπαστες, τον καιρό, τους ανέμους και τα ύδατα, και οι υπόλοιποι τους κοιτούσαμε σαν ούφο. Ένα απλό κι άσχετο παράδειγμα για τη ροπή των Αγγλοσαξώνων προς την κουβέντα, την άρθρωση του λόγου από παιδιά, τη διαφορετική νοοτροπία τους σε σχέση με λαούς πιο εσωστρεφείς, βαρείς, ντροπαλούς, κομπλεξικούς ή απλά λιγομίλητους.

 

Στο Αδρεναλίνη στο κόκκινο οι πρωταγωνιστές είναι οδηγοί μοτοσικλέτας, λαϊκά παιδιά με τεράστιο ψώνιο κι εσφαλμένη αντίληψη του κινδύνου και της πραγματικότητας. Αν δεν μιλούσαν για τις συνήθειες και την ψυχολογία τους, το μισό ντοκιμαντέρ θα ήταν για πέταμα. Ή, μάλλον, θα επρόκειτο για το χρονικό ενός ειδικού επαγγέλματος που θ’ αφορούσε τα πρεζάκια της ταχύτητας. Επειδή, όμως, ανταποκρίνονται στην κάμερα και στις συνεντεύξεις, από τον χαρισματικό Γκάι Μάρτιν μέχρι τον νικητή του πρόσφατου τουρνουά μηχανών ΤΤ στο Isle of Man, Χάτσινσον, το θέμα αφορά κι όλους εμάς τους υπόλοιπους που καρφί δεν μας καίγεται για τον αν στην τάδε φουρκέτα τούς ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, ή, αν, μέσα στον παραλογισμό τους, οδηγοί που γκρεμοτσακίζονται, είναι πρόθυμοι να ξαναπάρουν το ρίσκο - τι πρόθυμοι, γι’ αυτό ζουν και αναπνέουν!

 

Οι άνθρωποι είναι για δέσιμο: όταν ένας από αυτούς τραυματίζεται σχεδόν θανάσιμα και παρακολουθούμε τις δηλώσεις του απ’ το κρεβάτι του νοσοκομείου, όπου είναι ακινητοποιημένος, λέει πως δεν έπαθε και τίποτε, τη γλίτωσε με καψάλισμα στα τσίνορα και τα φρύδια κι αμέσως μετά από μια παύση συμπληρώνει πως έσπασε πλευρά, σπονδύλους στη μέση και τρύπησε ένας του πνεύμονας! Ο συνδυασμός ταχύτητας κι εξομολόγησης είναι ιδανικά ισορροπημένος μ’ ένα 3D που δεν ενοχλεί, και ο μικρόκοσμος αυτός διανθίζεται με αγωνία και συναίσθημα σε βαθμό ταύτισης, σαν μια κούρσα με σασπένς στον δρόμο προς τον θάνατο. Μια ευχάριστη έκπληξη από ένα ντοκιμαντέρ που δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα.