Βρισκόμαστε στο 1998 και το Μανχάταν ζει στους φρενήρεις ρυθμούς της ανυπομονησίας που έχει προκαλέσει η επερχόμενη δημοπράτηση της περιουσίας του δούκα και της δούκισσας του Ουίνσδορ. Η δημοπρασία αυτή, όμως, για τη Γουόλι Γουίνθορπ από τον Νότο (Άμπι Κόρνις) είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό γεγονός. Παγιδευμένη σ’ έναν κακό και δυστυχισμένο γάμο, η Γουόλις «χάνεται» στη λάμψη της ζωής των Ουίνσδορ και παθαίνει εμμονή με το ρομάντζο της Γουόλις Σίμπσον (Άντρεα Ράισμπορο), της σικάτης, χαρισματικής Αμερικανίδας, και του βασιλιά Εδουάρδου Η’ (Τζέιμς ντ’ Άρσι). Ανακαλύπτοντας τις θυσίες που συνεπαγόταν η επιλογή της Γουόλις να περάσει τη ζωή της με τον Εδουάρδο, η Γουόλι βρίσκει το θάρρος και το κουράγιο να ακολουθήσει τη φωνή της καρδιάς της και να κατακτήσει την προσωπική ευτυχία.


Η Μαντόνα συναρπάζεται από μια μεγάλη ιστορία αγάπης και, για να μην κινηματογραφήσει μια γραμμική βιογραφία, επινοεί μια σύγχρονη κοπέλα, συνονόματη με τη Γουόλις Σίμπσον, για να διαβάσει συναισθηματικά τη μεγάλη αδικία του παρελθόντος. Μέσα απο τη διαδικασία της προετοιμασίας της δημοπρασίας των εκπληκτικών κοσμημάτων που σχεδίασε και χάρισε ο Εδουάρδος στη Γουόλις Σίμπσον, η Γουόλι κατανοεί το νόημα της αυταπάρνησης και του ολοκληρωτικού δοσίματος και παίρνει θάρρος για να κάνει ένα σημαντικό βήμα στη δική της, προβληματική ζωή. Πηγαίνοντας πίσω-μπρος στον χρόνο, από το 1937 στο 1998, η Αμερικανίδα persona μπαίνει δυναμικά στο σινεμά, κάτι που της διέφευγε συστηματικά στις μεθοδικές, εντελώς αποτυχημένες προσπάθειές της μπροστά από την κάμερα. Η Μαντόνα δεν επαναπαύεται στο εντυπωσιακό υλικό που της δίνουν το ρομάντζο και η αίγλη της αυλής, των κοσμημάτων και των κοστουμιών, που απέσπασαν υποψηφιότητα στα φετινά  Όσκαρ. Μπλέκει σωστά τις δύο ιστορίες και, εκτός από κάποια βαρετά περάσματα στην πλοκή της Γουόλι του σήμερα, τα καταφέρνει μια χαρά να μιλήσει για τη θυσία καθώς και να δείξει την αμηχανία και την ανασφάλεια που ακολούθησε τη διάσημη απόφαση του Εδουάρδου να αποποιηθεί τον θρόνο. Σωστά δεν ασχολείται πολύ με τις πολιτικές συγκυρίες της εποχής, αλλά επιμένει στην προσωπική χημεία που ένωσε και κράτησε το σκανδαλώδες ζευγάρι μαζί, παρά τις αντιξοότητες.

 

Οι αποκαρδιωτικές κριτικές που πήρε η ταινία στο Φεστιβάλ της Βενετίας δεν είναι παρά οι παρενέργειες της υπογραφής Μαντόνα: αν σκηνοθετούσε κάποιος άλλος, είμαι σίγουρος πως τα μάτια πολλών προκατειλημμένων θα έβλεπαν τα θετικά σημεία και την κινηματογραφική επίγευση που αφήνει το W.E.