Από τα σκετς, που συνδέονται με βεβιασμένο τρόπο, ξεχωρίζει ο τενόρος που τραγουδάει στο μπάνιο του και ο Ρομπέρτο Μπενίνι, ο διάσημος χωρίς λόγο, που ωστόσο δικαίως σήκωσε τις ευπρεπείς διαμαρτυρίες του Ξαβιέ Ζιανολί, καθώς η ταινία του, που παρουσίασε στο Φεστιβάλ Βενετίας με πρωταγωνιστή τον Γκαντ Ελμαλέχ, έχει ακριβώς την ίδια ιδέα. Αστεία βρίσκονται παντού, από την αμερικανική βινιέτα με τον Τζέσι Άιζεμπεργκ μέχρι τη χαριτωμένη πόρνη της Πενέλοπι Κρουζ (η σκηνή με τον ληστή Ρικάρντο Σκαμάρτσιο είναι η πιο αποτυχημένη), αλλά η κοινή πλατφόρμα της Ρώμης πάνω στην οποία διαδραματίζεται η σύγκρουση δεν δικαιολογεί τον σεναριακό πλατειασμό μιας ταινίας που θα ήταν πιο έντιμη αν είχε επιλέξει τη δομή της σπονδυλωτής δραματικής κωμωδίας. Ασχέτως της αξίας της ταινίας, το φαινόμενο της επιτυχίας του Γούντι Άλεν σε τέτοια ηλικία, μετά από τόσα χρόνια και αρκετά σκαμπανεβάσματα, είναι μοναδικό στα χρονικά, και μάλιστα με την ετήσια συχνότητα που σημειώνεται. Δεν μιλάμε απλώς για ραντεβού, αλλά για θεσμό.