Αν υποθέσουμε πως γεννηθήκατε χθες και δεν είχατε ακούσει τη λέξη «Σταχτοπούτα», πόσο μάλλον τα βάσανα της άγιας νεαρής κοπέλας που ορφάνεψε κι έπεσε στα νύχια της πανκακιοτάτης μητριάς και των δύο απαράδεκτων θυγατέρων της, τότε αυτό το remake του πασίγνωστου φιλμ κινουμένων σχεδίων, πάντα από την Disney, ίσως και να σας κρατήσει σε ένα μίνιμουμ σασπένς. Αν είστε κορίτσι προσχολικής ηλικίας ή του δημοτικού, ανεβαίνουν οι πιθανότητες της απόλαυσης. Για τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει τίποτε το πρωτότυπο που να επιχείρησε ο πολύπλευρος Κένεθ Μπράνα. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, δεν υπάρχει πουθενά ο Κένεθ Μπράνα σε αυτή την παραμυθένια φαντασία μεγάλης κλίμακας. Η σφραγίδα του σκηνοθέτη απουσιάζει – ούτε καν η αμφιβολία που πρόσθεσε η Αντζελίνα Τζολί στο περσινό Maleficent, αφού εδώ η Κέιτ Μπλάνσετ περιορίζεται σε έναν στερεότυπο ρόλο και ως μητριά έχει ένα-δυο σκηνές όπου στάζει το ταλέντο της, αφήνοντας μια πικρία για την κακία που γνωρίζει πως έχει, αλλά δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει. Τα κοστούμια, τα σκηνικά και η αίσθηση της καλόκαρδης μαγείας «μυρίζουν» Disneyland. Είναι σαν μια κινηματογραφική παράσταση που κυλάει κατά γράμμα.