Ο Δημήτρης Πιατάς, ένας έμπειρος, ικανότατος, αγαπημένος, ψαγμένος ηθοποιός, μαέστρος στο παράλογο και τον σουρεαλισμό, ανέλαβε το σενάριο και τη σκηνοθεσία στην Πανδημία, την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, μια καυστική σάτιρα της διαπλεκόμενης, ξεπεσμένης Ελλάδας της κρίσης. Συνδυάζει τους πρωταγωνιστές της κοινωνίας της παρακμής με μια θεατρική υπερβολή, με άξονες τον τηλεπαρουσιαστή Κώστα Ανδρέου και τον δημοφιλή τηλεκανίβαλο Μπος και αποκορύφωμα το τηλεοπτικό τους ξεκατίνιασμα, σε ένα παρατεταμένο και παράφορα τεταμένο φινάλε γεμάτο βιτριολικούς συμβολισμούς. Με αιχμή τον τέως πρύτανη του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Θεοδόση Πελεγρίνη στον ρόλο του Ανδρέου (ως ηθοποιός και συγγραφέας, ο κύριος Πελεγρίνης ασχολείται εδώ και χρόνια με τον καλλιτεχνικό χώρο), η προσπάθεια του Δημήτρη Πιατά να αναμείξει ηθοποιούς με περσόνες από διαφορετικούς χώρους είναι παραπάνω από εμφανής. Οι ιδέες του είναι πολλές, και πολλές από αυτές εκρηκτικά και ενίοτε στενόχωρα καλές. Σαν τις πολλές μπάλες στον αέρα, ο Πιατάς, ως άλλος ταχυδακτυλουργός, δεν μπορεί να τις ελέγξει όλες ταυτόχρονα και όταν πέφτουν στο έδαφος, κάνουν κρότο, σαν τις βαρύγδουπες φιλοσοφικές ατάκες που εκφέρονται καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ομολογώ πως αγχώθηκα βλέποντας τόσα υλικά να κυκλοφορούν στην Πανδημία (που, ως λογοπαίγνιο πάνω στις συλλαβές, σημαίνει και Όλα Λοιπόν Ένα, σε ελεύθερα κωμική μετάφραση): εκεί που βγάζουν νόημα, υπονοώντας την ισοπέδωση μιας κουλτούρας σε πλήρη διαταραχή, σαν ιός που έχει κατακυριεύσει και αποτρελάνει τους πάντες, τα άτσαλα περάσματα από τη μία σεκάνς στην άλλη μού προκάλεσαν αμηχανία, όχι για το ξεβόλεμα που το περιεχόμενο επιθυμούσε να εγείρει αλλά λόγω της κινηματογραφικής βιασύνης να ειπωθούν πολλά και σημαντικά, με μια τραβηγμένη διάθεση αυτοσχεδιασμού, αυτοαναφορικότητας και κοινωνικής καταγγελίας.