Ο Ηλίας Δημητρίου του «Fish'n'Chips» κρατάει το ύφος λιτό, την κάμερα σταθερή και τα πράγματα απλά στη νέα του ταινία, SMAC, αλλά έχει ενδιαφέρον σενάριο, με πλούτο κοινωνικών αποχρώσεων και δύο πολύ δυνατές ερμηνείες που αναδεικνύονται χάρη στους ζωντανούς, ζωηρούς, αληθινούς διαλόγους. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, στον καλύτερό της ρόλο στο σινεμά, υποδύεται μια καρκινοπαθή, ομοφυλόφιλη, μεσήλικη τραπεζική υπάλληλο που διανύει ίσως τη χειρότερη φάση της ζωής της και βρίσκει απρόσμενο αποκούμπι στον άστεγο της γειτονιάς, έναν πρώην εργολάβο οικοδομών, θύμα της κρίσης και του πεισματάρικου χαρακτήρα του. Δεν θέλω να μπω στην παγίδα της σύγκρισης ανάμεσα στη Μαρία Καβογιάννη, φαβορί στα πρόσφατα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που έχασε το «Ίρις» από την Ανδρεαδάκη, αλλά αν δείτε το SMAC, που εκτός από σκαμπίλι στα αγγλικά, παραπέμπει σε μια πρωτεΐνη που σχετίζεται με τον καρκίνο, θα θαυμάσετε την εναλλαγή της χαρακτηριστικά τρυφερής της έκφρασης, όπως είχαμε διαπιστώσει στο «Μάτια από νύχτα» ή τον «Διαχειριστή», με ένα κράμα διακριτικής απελπισίας και όψιμης αποφασιστικότητας, σε έναν ρόλο σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα ‒ ο Δημητρίου εξελίσσεται σε πολύ υπολογίσιμο, καθάριο σεναριογράφο, που δεν επιθυμεί να σκηνοθετεί θορυβωδώς τις ιστορίες του.