Κι ενώ η δημιουργική ομάδα (σκηνοθέτης, παραγωγοί, σεναριογράφος) πίσω από το Ε.Τ. ο Εξωγήινος και τον Μεγάλο Φιλικό Γίγαντα είναι ακριβώς η ίδια, η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Στίβεν Σπίλμπεργκ της μεγαλύτερης, και ίσως της πλέον χαρακτηριστικής του επιτυχίας, και στον Σπίλμπεργκ του σήμερα είναι πως ο Αμερικανός σκηνοθέτης δεν κάνει απλώς μια ταινία για τα όνειρα ενός παιδιού αλλά μια ταινία πάνω στα όνειρα, σαν να επιχειρεί μια σπουδή στο ίδιο το θέμα που πραγματεύεται. Το μείγμα motion capture animation και κανονικών ηθοποιών, που βασίζεται σε ένα από τα τελευταία παραμύθια του σπουδαίου Ρόαλντ Νταλ (Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας, ο Τζέιμς και το γιγαντιαίο ροδάκινο, Ο φανταστικός κύριος Φοξ), διαθέτει μια διαφορετική, πιο μελαγχολική και φιλοσοφική ποιότητα σε σχέση με τις καθαρόαιμες παιδικές περιπέτειες της πρώτης περιόδου – και είναι λογικό. Ο Σπίλμπεργκ εβδομηντάρισε, ωρίμασε, ειδάλλως θα ήταν γελοίος, και σκηνοθετεί πιο εσωτερικά, όπως φαίνεται και από την καλύτερη, εικαστικά τουλάχιστον, σεκάνς της ταινίας, με τη Σόφι και τον Καλόκαρδο Γίγαντα να θαυμάζουν, από άλλη σκοπιά, το αντεστραμμένο είδωλο της χώρας των ονείρων, σε μια βουτιά στον φανταστικό κόσμο της επιθυμίας και των κινδύνων που κρύβει. Το μείον σε αυτή την ιστορία είναι ο παράγων «συναρπαστικό» (λείπει η ορμητική αγνότητα, η κρουστή χαρά του παιδιού που επιτρέπει στη φαντασία του να αιχμαλωτιστεί σε φιλμ), καθώς η δράση άλλοτε μοιάζει αναμενόμενη, για τα στάνταρ ενός Σπίλμπεργκ φυσικά, κι άλλοτε ξεπέφτει σε εύκολες λύσεις, όπως στο ασταμάτητο αέρισμα της βασίλισσας και της κουστωδίας της. Ο Μαρκ Ράιλανς, όψιμο φετίχ του σκηνοθέτη, είναι και πάλι αξιαγάπητος και συγκινητικός ως BFG, σκύβοντας με συμπόνια πάνω στους ανθρώπους και την ειδική μοίρα του, αλλά εκφέροντας και με τον σωστό τόνο την ιδιαίτερη διάλεκτο του Νταλ.