Το «Παράφορα» είναι η κλασική περίπτωση ταινίας που ικανοποιείται μόνο από το πρωτότυπο ή σοκαριστικό της θέμα, που βασίζεται σε πραγματική ιστορία, και εξαντλείται εκεί. Η σχέση ανάμεσα σε έναν υποδειγματικό, παντρεμένο διευθυντή γυναικείων φυλακών με τη νέα και όμορφη τρόφιμο είναι αμοιβαία, αφού έτσι το θέλει η συνθήκη (κι έτσι έγινε πριν από μερικά χρόνια, κάπου στις Βερσαλλίες), αλλά όχι τόσο παράφορη όσο θέλει ο τίτλος και ο σκηνοθέτης, κυρίως γιατί προσπερνά όχι μόνο την εξήγηση αλλά και τα απαραίτητα σεναριακά και εσωτερικά κίνητρα. Επιπρόσθετα, η χημεία ανάμεσα στον λεπτεπίλεπτο ηθοποιό της Comédie Française Γκιγιόμ Γκαλιέν –θαυμάσιος στο αυτοβιογραφικό «Les Garçons et Guillaume, à table» και στο «Saint Laurent» του Μπερτράν Μπονελό ως Πιέρ Μπερζέ– και την εκρηκτική Αντέλ Εξαρχόπουλος από τη «Ζωή της Αντέλ» δεν αναδίδει τη ζητούμενη ζωώδη σπίθα αλλά μια αχρείαστη, άκαμπτη αμηχανία που ενισχύεται από διαφορετικές ερμηνευτικές προσεγγίσεις που δεν λειτουργούν ευεργετικά στο αταίριαστο των εραστών. Απλώς δεν δένουν και δεν πείθουν.