Το μέλλον του τίτλου, τα πράγματα δηλαδή που φέρνει ο χρόνος και πολλές φορές νομίζουμε πως δεν θα τα φέρει σ' εμάς γιατί είμαστε σπουδαιότεροι από τους άλλους, φέρνει προ εκπλήξεως μια καθηγήτρια Φιλοσοφίας, που, παρ' ότι θα έπρεπε να γνωρίζει τη δύναμή του, φαίνεται πως περισσότερο αναπαράγει και μεταφέρει τις γνώσεις που έχει παρά τις αξιοποιεί στη ζωή της. Στο πρώτο μέρος της ταινίας βλέπουμε ακριβώς αυτό, καθώς οι μεγάλες φιλοσοφικές ιδέες σκοντάφτουν σε μια σειρά από μικροαστικά προβλήματα που λειτουργούσαν τελικά ως αόρατοι στυλοβάτες. Χάνοντας πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα, η ηρωίδα της Μία Χάνσεν-Λοβ αντιδρά ψύχραιμα, ελπίζοντας να έχει σύμμαχο αυτόν που αρχικά μοιάζει εχθρός, τον χρόνο. Η εύστοχη αυτή σκηνοθετική ματιά βοηθιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της Ιπέρ σε πολυσύνθετους ρόλους και την ευκολία με την οποία κάνει την ηρωίδα της να αντιμετωπίζει τις αλλαγές με αμηχανία και αργότερα με σκεπτικισμό, εκεί όπου άλλες ηθοποιοί θα έβλεπαν μια ευκαιρία για δραματικές υπερβολές.