Μετά από χρόνια παρατήρησης και υποκριτικής εμπειρίας, η Ζιλί Ντελπί, έχοντας ακονίσει την πένα της και το μυαλό της, σκηνοθετεί με αβρότητα τη γαλλο-αμερικανική σύγκρουση ηθών και νοοτροπιών, με φόντο το Παρίσι και αφορμή έναν έρωτα γεμάτο εμπόδια. Το αποτέλεσμα είναι μια ρομαντικοειδής ιστοριούλα με πολύ μπλα μπλα, που θυμίζει Γούντι Άλεν στην αστική προκατάληψη ενός δύσπιστου Αμερικανού, και Ρίτσαρντ Λινκλάτερ στο περπατητό ψηστήρι και τη χρήση της πόλης στην περιπέτεια των δύο γκρινιάρηδων ερωτευμένων. Η Ντελπί διαθέτει αυτί για το διάλογο αλλά δεν προσφέρει τίποτε αξιόλογο στη σκηνοθεσία και σε όσα ήδη ξέρουμε για το ζευγάρι που παρεξηγείται και τα βρίσκει. Οι παραπομπές σε παλιότερες ταινίες είναι μυριάδες και ο διάλογος, ευχάριστος και επινοητικός κατά τόπους, δεν στέκεται ικανός να καλύψει την ανία του ειδυλλίου ανάμεσα στη Μαριόν και τον Τζακ. Σαν μεγάλο επεισόδιο του Paris, jet' aime.