Ό,τι αρχίζει καλά δεν είναι σίγουρο πως θα τελειώσει εξίσου καλά. Το Σημείο Υπεροχήςείναι το πολύπλοκο σημείο συνάντησης ενός αμερικάνικου σινεμά που προσπαθεί να παρακολουθήσει ένα κοινό που παρακολουθεί φανατικά τηλεόραση, που με τη σειρά της προσπαθεί να μιμηθεί κάποιους κώδικες του σινεμά για να κερδίσει ένα κοινό που μέχρι τώρα την έφτυνε γιατί τη θεωρούσε ξεπερασμένη σε σχέση με το σινεμά. Δεν είναι γρίφος. Την ξέρετε την τάση, κι ακόμη κι αν δεν την έχετε ασπαστεί, γνωρίζετε πολλούς φίλους σας που ξημεροβραδιάζονται καταναλώνοντας καλογυρισμένη, έξυπνη, ξεχειλωμένη πλοκή στις τηλεοπτικές σειρές που δεν μοιάζουν καθόλου με τις αντίστοιχες περασμένων δεκαετιών. Και επειδή το μεσαίο είδος του μαζικού σινεμά, που δεν είναι τέχνη ή υπερπαραγωγή, φθίνει σε επικίνδυνο βαθμό, η τηλεόραση έχει στρατολογήσει τα ταλέντα που πληρώνονται επί 20, γιατί τόσα είναι τα επεισόδια ετησίως, και δεν έχουν καμία όρεξη να παρακαλάνε και να περιμένουν τα στούντιο να ρισκάρουν τα ωραία τους χρήματα για κάτι που μπορεί να γίνει σε αρκετούς μήνες ή ενδέχεται να μη γυριστεί ποτέ. Το Σημείο Υπεροχής είναι σαν να βλέπεις ένα από τα σύγχρονα σίριαλ, νευρώδες, παιγνιώδες με τη συρραφή του χρόνου, υπερβολικό στην πλοκή, με μια ιδέα του τώρα και κλισέ του παρελθόντος, αλλά δοσμένο με ζωηράδα, και συγκινητικό ιδρώτα από τους γνωστούς ηθοποιούς (που φυσικά δεν μπορούν να κάνουν πολλά παραπάνω με τους χάρτινους χαρακτήρες που καλούνται να υποδυθούν). Στην ταινία, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ πυροβολείται σε μια δημόσια ομιλία στη Σαλαμάνκα της Ισπανίας, λίγο μετά την επίτευξη συμφωνίας εναντίον της τρομοκρατίας (χα). Βλέπουμε την μπερδεμένη ιστορία μέσα από 8 οπτικές γωνίες που τέμνονται με λίγες πληροφορίες, για χάρη του σασπένς, και στο τέλος συγκρούονται μετωπικά σε ένα κρεσέντο αναληθοφάνειας και προσβολής του νόμου των πιθανοτήτων. Το ενδιαφέρον είναι πως τα πρώτα πλάνα, παρμένα από την καμπίνα του τηλεοπτικού δικτύου που καλύπτει το συμβάν, είναι και τα ελλιπέστερα. Ό,τι καταγράφει ο φακός είναι παραπλανητικό, και αυτό αποδεικνύεται και από τις εικόνες που τραβάει ερασιτεχνικά ένας αμέριμνος Αμερικανός, ο οποίος είναι εκεί για να απαθανατίσει το ιστορικό γεγονός και να το δείξει στα παιδιά του μόλις επιστρέψει στην πατρίδα. Ένας σωματοφύλακας (ο φιλότιμος Ντένις Κουέιντ), που έφαγε σφαίρα για τον συγκεκριμένο Πρόεδρο (ο άκαμπτος Γουίλιαμ Χαρτ), είναι αυτός που θα κινήσει γη και ουρανό μέσα στον πανικό και τις απανωτές εκρήξεις, να καταλάβει ποια είναι η πλεκτάνη και να δει πέρα από το χάος και τη σκόνη. Τα επεισόδια επαναφέρουν έντεχνα το βλέμμα στο σημείο που θα έπρεπε να το στρέψουμε, αλλά δεν το κάνουμε γιατί έχουμε συνηθίσει να κοιτάμε εκεί που κοιτάζει ο πολύς κόσμος, και προς το φινάλε τα κομμάτια ενός παζλ έρχονται σε συσχετισμό. Κάπου εκεί τα κουμπιά δεν αντέχουν και σπάνε στο πρόσωπο της φιλοδοξίας της ταινίας. Η ταινία είναι εντελώς ανεκδοτολογική και ο μηχανισμός πάσχει από την ιδεολογική της ένδεια. Δεν μιλάω για σπουδαία πράγματα αλλά για κάποιο, οποιοδήποτε point, ακόμη και μηδενιστικό.