Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αμερικανο-αφγανού Καλέντ Χοσεϊνί που έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, η ταινία του Μαρκ Φόστερ πραγματεύεται τη φιλία στη μετεξέλιξή της στο χρόνο. Πρόκειται για την ιστορία ενός Αφγανού που κατέφυγε στις ΗΠΑ με τον πατέρα του μετά την εισβολή των Ρώσων. Τα παιδικά του χρόνια σημάδεψε μια μεγάλη προδοσία. Μεγάλωσε στενά με το γιο του οικονόμου στο σπίτι του, ένα παιδί που λάτρευε να ακούει τις ιστορίες του, τον προστάτευε με τη σφεντόνα ή με τα γυμνά του χέρια και ήξερε να πετάει το χαρταετό καλύτερα από τον οποιονδήποτε. Έφτασε στο σημείο να δεχθεί τις προσβολές μεγαλύτερων αγοριών και να υποστεί βιασμό, για να μην τον προδώσει. Ο Αμίρ ήταν παρών και από την ύστατη αμηχανία του θέλησε να διακόψει τις σχέσεις του με τον μικρό του φίλο και μάλιστα τον κατηγόρησε ως κλέφτη, καθώς δεν άντεχε να τον βλέπει στο σπίτι. Τα γεγονότα αυτά συνέπεσαν με την εισβολή και χρόνια αργότερα ο πατέρας του τον κάλεσε στην πατρίδα. «Ήρθε η ώρα να κάνεις κάτι καλό» του είπε από το τηλέφωνο και έπειτα του εξήγησε πως ο παιδικός του φίλος είναι νεκρός και ότι το παιδί του βρίσκεται σε ξένα χέρια και πως πρέπει να το σώσει. Κι άλλα μυστικά αποκαλύπτονται και η ντροπή του μεγαλώνει. Στο μεταξύ, έχει παντρευτεί μια συμπατριώτισσά του και ο πατέρας του είναι στα τελευταία του. Είναι η στιγμή του απολογισμού και της ευθύνης.

Ειδικά στη μέση της ταινίαςΧαρταετοί Πάνω από την Πόλη, ο Φόστερ χάνει τον έλεγχο και μεγαλώνει το εύρος εις βάρος του πνεύματος ενός έργου, που θα μπορούσε να είναι ένα γλυκόπικρο feelgood movie, αλλά σκορπίζεται σε μακρόσυρτη πλοκή, ηρωισμούς και ασαφείς πολιτικές κορώνες, προσπαθώντας να ολοκληρώσει ένα γεωγραφικό ταξίδι αλλά και τον κύκλο της βίας σε πολλά επίπεδα.

Τα πολύ δυνατά σημεία είναι η αρχή και το τέλος, τα απλά κι ωραία, η συμβολική και κινηματογραφική απεικόνιση μιας παιδικής φιλίας, η πτήση του χαρταετού, με την τέχνη, την ορμή, και τον αγορίστικο ανταγωνισμό για την πρωτιά και τον έπαινο, το άνοιγμα στον ανοιχτό ορίζοντα και τη μαστόρικη προσγείωση, που εμπεριέχει αναλόγως ατίμωση ή θρίαμβο. Η μουσική του Αλμπέρτο Ιγλέσιας είναι μαγική και στις δυο περιπτώσεις. Και ο πρωταγωνιστής του Κιαροστάμι στη Γεύση από Κεράσι, ο Ερασντί, είναι θαυμάσιος, πολύ εκφραστικός, ζεστός, σχεδόν συνεκτικός μόνο με το βλέμμα του - εξηγεί πολύ περισσότερα από τη μάλλον ατυχή επιλογή των υπόλοιπων πρωταγωνιστούν.

Παρεμπιπτόντως, να θυμίσω πως ο Φόστερ είχε πετύχει άλλη μια θεϊκή ερμηνεία αντίδρασης, χωρίς πολλά λόγια, από τον Τζόνι Ντεπ στη Χώρα του Ποτέ. Την καλύτερη του Αμερικανού ηθοποιού, μακράν.